En opeens was ik mijn geheugen kwijt. Zomaar plotsklaps. Alles weg.
Ik wist niets meer, geen naam, niet waar ik was en ook niet waar ik mee bezig was. Ik wist niet eens wat ik was. Er was niets behalve dat ik dingetjes kon zien, horen, ruiken en voelen.
Lees de rest van deze post »
Als ik om me heen kijk zie ik de pracht van het leven. Alles dat er is, is gewoon zichzelf. Planten en dieren lijken zich nauwelijks druk te maken over hun identiteit. Ze zijn wat ze zijn en doen wat ze doen.
Lees de rest van deze post »
Ik hoor dat we weer mogen. Hè hè, eindelijk weer genieten van en met elkaar.
Misschien waren we het vergeten maar ondanks alles zijn we gewoon mensen onder elkaar gebleven. Gewoon mensen die lief en leed met elkaar delen. Mensen die het eigen leven leiden en heel goed weten wat wél en wat niet menselijk is.
Dat hele menselijke, zelf kunnen denken en beslissingen nemen, leek een beetje uitbesteed aan de dames en heren politici die angst gebruikten om mensen te ontmenselijken. Angst voor een virus, elkaar of het klimaat hield ons bezig en zo kwamen we niet meer toe aan het menselijke in de mens.
Gelukkig mag dat weer...
Mijn woorden landen niet
Een beeld vormt zich niet
Soms onaangedaan en soms wat verdriet
Roepende in een woestijn die niemand ziet
De innerlijke rijkdom van het leven
De bron waar ik telkens van geniet
Zou ik graag willen delen
Met wie haar nog niet ziet
Hoe zou het zijn als er geen baas is?
Gewoon niets of niemand die je vertelt wat je zou moeten of mogen. Niets, niemand, geen meerderheid, geen boekje en zelfs geen almachtige. Kun je die voorstelling maken of lopen je gedachten al met je weg?
Misschien dat onbedoeld off-road rijden gevolgd door salto en wat koprollen voor wat opschudding in het hoofd heeft gezorgd maar sjeezz, wat moet je in hemelsnaam met die motoren van tegenwoordig? Ik bedoel, alles leuk en aardig hoor maar is het niet helemaal over de top? Heeft het nog iets met motorrijden te maken?
volgende berichten »« vorige berichten