Als ik om me heen kijk zie ik de pracht van het leven. Alles dat er is, is gewoon zichzelf. Planten en dieren lijken zich nauwelijks druk te maken over hun identiteit. Ze zijn wat ze zijn en doen wat ze doen.

Soms laat ik mezelf ook even los en ga dan helemaal op in een wereld waarin je gewoon bent wat je bent. Als er al een label op geplakt zou kunnen worden dan ben ik gewoon (mens). Dit zijn zonder enige identificatie en er ook geen bal om geven wie of wat ik ben, is een staat waarin de echtheid een puurheid van het bestaan naar boven komt.

Leuk, ik kan dingen zien, horen, ruiken, proeven en voelen met een lichaam dat ook nog eens van alles kan. Wow, een wondertje waar ik me ook nog eens bewust van kan zijn. Het is er niet alleen, ik weet ook nog eens dat het er is. En als kers op de taart kan ik ook nog dingen onthouden, leren, onderscheiden en verbinden met een brein.

Dat alles ben ik. Eindeloos in de mogelijkheden om van alles en nog wat te beleven. Ik leef en mijn leven is één grote belevenis.

Toch wringt het een beetje. Nou ja, best wel veel eigenlijk. Dwars door alle angst en bekrompenheid die de hedendaagse mensheid teistert is voor mij gewoon de eigenheid en het potentieel van mensen zichtbaar. Prachtige wezens die opgesloten zitten in een denkpatroon dat niet alleen zelfbeperkend is, maar ook nog eens menen te moeten vertellen hoe anderen zich moeten gedragen danwel beperken.

Eerlijk gezegd geef ik er niets om wat een ander vindt. Triviale menigen die al dan niet democratisch gebruikt worden om de één belangrijker te maken dan de ander komen mij wat primitief voor. Eigenwaarde die afgedwongen moet worden of als idee bevestigd moet worden gaat volledig voorbij aan de pracht die je als mens al bent.

Dát, die pracht die ieder mens in zich draagt, mis ik. Ik mis jou als jezelf. Trots en blij met je leven, met datgene dat alleen jij kunt bieden omdat jij bent wie je bent.

Ik zie het wel, maar ik hoor het niet. Het wordt overstemd door geblaat dat niet meer is dan het repeteren wat op de beeldbuis wordt verteld. Zo jammer dat een identiteit, een mening, groepsdenken en kuddegedrag verhindert dat velen zichzelf en anderen ontdekken als de pracht die we ieder als uniek mens zijn.

Ik mis het unieke mens zijn in ieder mens. Ik mis jou, jou, jou en jou.

Alleen jij kunt jezelf zijn en raad eens, je kunt niet eens wat anders zijn. Hoe zou het toch zijn als mensen zich bezig hielden met zichzelf en hun unieke bestaan in plaats van maar bezig te zijn met wat anderen zouden moeten?

Jou vind ik belangrijk en jou mis ik. Meningen en geneuzel uit het brein kan ik missen als kiespijn.

Maar....

Is het wel waar wat ik nu schrijf? Mis ik jou of mis ik jouw mogelijkheid om eigenheid te waarderen en te herkennen? Zou ik beter af zijn als jij wat zou doen? Ben ik hier lekker hypocriet bezig?

Om heel eerlijk te zijn zou het best fijn zijn als ik wat meer begrepen zou worden dus er zit een behoorlijk stukkie eigenbelang in. Maar, als je eenmaal jezelf ontdekt als mens en de mogelijkheden die dat biedt ervaart, dan gun je dat iedereen. Dit is zo groot en overweldigend, dat kan en wil je niet voor jezelf houden. Het is voor iedereen.