Ik hoor dat we weer mogen. Hè hè, eindelijk weer genieten van en met elkaar.

Misschien waren we het vergeten maar ondanks alles zijn we gewoon mensen onder elkaar gebleven. Gewoon mensen die lief en leed met elkaar delen. Mensen die het eigen leven leiden en heel goed weten wat wél en wat niet menselijk is.

Dat hele menselijke, zelf kunnen denken en beslissingen nemen, leek een beetje uitbesteed aan de dames en heren politici die angst gebruikten om mensen te ontmenselijken. Angst voor een virus, elkaar of het klimaat hield ons bezig en zo kwamen we niet meer toe aan het menselijke in de mens.

Gelukkig mag dat weer...