En opeens was ik mijn geheugen kwijt. Zomaar plotsklaps. Alles weg.

Ik wist niets meer, geen naam, niet waar ik was en ook niet waar ik mee bezig was. Ik wist niet eens wat ik was. Er was niets behalve dat ik dingetjes kon zien, horen, ruiken en voelen.

Ik had geen verleden maar ik had ook geen toekomst. Ik wist niet wat er speelde en of er wat speelde. Niets gaf me een beeld dat ik toekomst of verleden zou kunnen noemen.

Er gebeurde van alles. Ik voelde iets, zag iets, hoorde en rook iets maar ik wist niet wat het was. Het ene voelde wat prettiger dan het andere maar dat was dan ook het enige dat ik ervan kon maken.

Ik merkte dat het prettig was om contact te hebben en samen iets te delen. Het maakte niet uit wat het was, ik wist toch niet wat het was, maar het voelde gewoon prettig. Of het nu met een hond, een kat, een plant of een mens was, samen was prettig.

Ik ervoer het leven zonder verleden en toekomst, ik ervoer hoe het is in het moment. Ik was...

in het nu.