De poppenspelers lijken eruit te zijn gekomen, uw bijdrage aan uw bestaan wordt verhoogd. Natuurlijk deed u al veel te weinig om te kunnen bestaan en vandaar dat er wat meer van u gevraagd gaat worden. Nou ja, gevraagd is misschien wel heel eufemistisch, u krijgt een zeer zware morele molensteen om uw nek geknoopt en bij de afdracht wordt u graag geholpen door met mooie papieren zwaaiende incasseerders al dan niet ondersteund door wat geüniformeerde geweldsmonopolisten.
Daar de poppenspelers slechts veredelde boekhouders zijn kunnen zij slechts in geld rekenen, getalletjes die wat om het lijf zouden hebben. De onbetaalbare glimlach of uitgestoken hand om elkaar te helpen past niet in hun grootboekrekeningschema en telt dan ook niet mee wanneer de balans opgemaakt wordt. Toch proberen ze het wel en noemen het zorg. Een aardige poging maar dan ook niet meer dan dat. Wat onze boekhouders onder zorg verstaan is een verdienmodel en dat betekent dat aan iedere handeling een prijs gehangen moet worden waarbij iedere handeling bij moet dragen aan winst. In de koppies van de boekhouders is het nu eenmaal onbestaanbaar dat iets kan voortbestaan zonder dat het bijdraagt aan winst, neutraal qua kosten is wel een minimumvereiste.
Het zorgen voor elkaar lijkt iets vrij natuurlijks, rationeel valt het ook wel te begrijpen dat samen meer oplevert dan alleen waardoor het in ieders belang is dat iedereen zo goed mogelijk aan elkaars welzijn kan bijdragen. Ook de poppenspelers begrijpen dat een gezond werkleger bij kan dragen aan de winst die zij als rechtgeaarde mafiosi dan behalen op de niet door hen maar door het werkleger geleverde arbeid. Toch lijkt het elkaar vandaag de dag enigzins te bijten, er valt te verdienen aan ziekte en er valt te verdienen aan gezondheid. Een spagaat zo lijkt het maar dat is dan weer iets voor de scriptschrijvers om zich zorgen over te maken.
Het automatiseren en uitbesteden van arbeid leidt tot een steeds kleinere behoefte aan het verrichten van arbeid en dat maakt het verdienen wat lastig. Vooralsnog wordt dat gecompenseerd door het creëren van nutteloze banen door de overheid en slavenarbeid door mensen die vanuit een uitkeringspositie verplicht worden te werken. Dit levert wat verdringing in de arbeidsmarkt op waardoor steeds meer mensen afhankelijk worden van de overheid als werkgever of van de uitkering die ze van diezelfde overheid krijgen voor arbeid onder het minimumloon. En, mensen worden er een beetje ziek van. Dit ziek worden en aanspraak maken op zorg compenseert op passende wijze het verlies, zorgverleners kunnen hun lol niet op en zo wordt het verlies aan de ene kant weer winst aan de andere kant. Een boekhoudtrucje.
Meer zieken, meer zorgkosten en meer winst leidt zomaar tot een hemel voor de boekhouder wanneer ie er voor kan zorgen dat mensen voldoende ziek zijn om zorg te vragen en net voldoende gezond zijn om de vraagprijs te verdienen. Een evenwicht dat met verschillende methoden bereikt kan worden. Junkfood, vaccinaties, chemtrails en meer van dat soort onzalige zaken breken de gezondheid af en de angst om niet voldoende te hebben aan het einde van de maand zorgt er wel voor dat gezondheid heilig wordt. Je zul tenslotte je baan maar verliezen door ziekte.
Genezen en daarmee de zorgvraag stoppen is in dit concept natuurlijk geen optie, een langdurige relatie met een regelmatig terugkerende klant is de ultieme natte droom van iedere winstgedreven organisatie. De ethische verplichting om nog zorg te bieden aan uitgerangeerde en al volledig uitgeknepen ouden van dagen leidt hier ook al onder. Minimale zorg tegen de maximaal haalbare prijs is het credo want de kans dat die oudere nog meer gaat verdienen om hem dat dan weer afhandig te maken is klein tot nihil.
Een groot deel van de zorgvraag is kunstmatig evenals de exorbitante prijs die ervoor betaald moet worden. Hou jij ze arm dan hou ik ze dom heeft een uitbreiding gekregen in hou jij ze ziek dan hou ik ze financieel wankelend. Dit laatste gold al voor de laagste klasse in onze maatschappij maar dit wordt nu zeer precies volgens schema, doorgevoerd naar de middenklasse. De idee dat uiteindelijk niemand, ook de nu nog neerbuigende gegoede burgerij, eraan ontkomt maakt het wel weer een sociaal stelsel. Allemaal even arm, ziek, bedonderd en afhankelijk van het systeem.
Zorg en het zorgen voor elkaar lijken twee verschillende doelen na te streven. Zorg bij monde van poppenspelers faciliteert het systeem ten koste van elkaar waar zorgen voor elkaar het beste in de mens naar boven haalt. Een zorgpremie, hoe ook verdeeld gaat ten koste van elkaar en maakt enkel wat boekhouders blij. Misschien dat gewoon wat zorg voor elkaar mensen blij kan maken, geen premie maar medemenselijkheid, de missende post op de balans.