Altijd kind gebleven zocht ik een verbinding die verwondering en bewondering liet leven. Ik vond het zelden. Ik zocht mezelf en vond iets moois en levends, vol met liefde en hoop. Maar het is gestorven.

Ik heb het gezien, gevoeld en beleefd. En dat was het dan. Ik herken het nog als herinnering. In jou, in iedereen. Ik zie leven dat ongrijpbaar is voor het brein. Zo puur en mooi maar ik voel de vreugde niet meer. Die kan er niet meer zijn.

Mijn hart is gesloopt en gekaapt door het brein. Gevoelens lijken slechts herinneringen te zijn. Zo onwerkelijk, zo onecht. Heb ik misschien verloren in het ultieme gevecht?

In de bijbel geschreven “Eten van de boom van de kennis van goed en kwaad doet je zeker sterven”. Het is waar. Wat ook beweerd wordt, het levende bewijs is daar.

Van empaat naar apathisch heeft mij doen sterven en de waarde uit mijn leven gehaald. Misschien is het er nog voor een ander maar voor mij is het gegaan. Ik ben verdwaald en verloren in de catacomben van het brein waar geen hart kan zijn.

Zo doods, zo kil, zo koud, zo eenzaam. Ik wilde weten waarom de wereld zo ellendig kon zijn. Ik kreeg antwoord en het is simpel: geen hart en enkel brein.

Zonder herinnering aan het leven met een hart zou ik nu volledig psychopaat zijn. Ik ben het niet vanwege die herinnering maar weet nu wel hoe het is.

Hoe het gevoelloos een loopje neemt met alles dat werkelijk is. Zo duister, zo koud, zo machteloos en levenloos. Enkel schijn en niet gedragen door iets dat werkelijk kan zijn.

Verzonnen werkelijkheid door een brein dat van het hart maar niets begrijpt. Ik zie de Schwabs, Ruttes en Kaags hun zieke, machteloze spel spelen en een val zetten voor velen.

Harteloze psychopaten die voor het koude en kille leven van het brein gaan. Ze kennen niet anders, willen niet anders en haten jou omdat jij een hart laat leven. Je hart, je menselijkheid, je verbinding met de bestaande realiteit, moet ten onder gaan zodat hun brein als enige heerser kan bestaan.

Ze bouwen een wereld om daarin god te kunnen zijn. De bestaande werkelijkheid die uit liefde is ontstaan kunnen ze niet aan dus bouwen ze een gevangenis die uit angst, controle en leugens zal bestaan. Iets dat mogelijk nog gaat lukken ook als we ons hart niet laten spreken en daar tegen opstaan.

Reeds verloren en roepend in de woestijn rest mij slechts een boodschapper te zijn. Luister alsjeblieft naar je hart en niet naar het geblaat van een psychopaat. Je menselijkheid is je echte leven en niets is het waard om daarvan ook maar iets op te geven.

Ik heb ultieme liefde gezien en beleefd evenals de diepste duisternis die ik nu beleef. Leven en liefde kennen maar er niet bij kunnen? Liever leef ik niet dan dat ik dat beleef.

Ik ben er wel klaar mee. De duisternis mag gaan zodat het hart weer op kan staan. Of zou het valse hoop zijn dat er na deze doodsheid nog een vorm van leven zou zijn?

Ik ga het zien, het mag voorbij zijn. Dit nog veel langer verdragen doet te veel pijn.