Ach, hoe graag zou ik me met jou willen verbinden als ik daarvoor een weg zou kunnen vinden. Hoe graag zou ik alles delen om die diepe wonden van afscheiding te helen. Hoe graag zou ik opgaan in ons samenzijn zodat we er samen als één kunnen zijn.

Laat me je eens werkelijk aandacht schenken door naar je te luisteren, te kijken en je energie te voelen zodat ik volledig in je op kan gaan. Als jij dan groeit vervaag ik langzaam tot uiteindelijk alleen jij overblijft en ik beleef wat jij beleeft.

Als jij het dan zou durven om door wat aandacht ook even niet meer te bestaan dan kunnen we samen op een reisje gaan. Verbonden door aandacht geven we onszelf op en laten we elkaar bestaan. Het ego overstegen kunnen we dan beleven wat kan zijn zonder afgescheiden te zijn.

Eén beleving, niet die van jou of die van mij maar samen drijvend op dat wat er in ons leeft. En, als we dan toch in eenheid verbonden zijn ligt de weg misschien wel open naar wat ons het leven geeft.

Wat een beetje aandacht al niet kan doen, fijn om te geven, heerlijk om te ontvangen en als we erdoor verbonden zijn helen we alle pijn. Dank je wel voor je aandacht.