Er gebeurt wat wanneer je eens onderweg bent met je motortje. De duim omhoog van iemand die in z'n tuintje werkt tot de vinger omhoog van vreemd uitgedoste mannen op een racefiets. Een landschap dat voorbijtrekt en de samenleving weerspiegelt. Kortweg te verdelen in genieters en azijnpissers.

De zwaaiende hand van andere motorrijders die je zien staat in schril contrast tot mensen die je over het hoofd zien of misschien liever niet zouden zien. Ik laat ze maar terwijl ik hard moet remmen en soms ook moet uitwijken. Het is niet de eerste keer en het zal de laatste  keer ook wel niet zijn.

Toch, terwijl het hoofd langzaam leeg wordt en het genieten invalt, bekruipt me een raar gevoel. Wat moet je in hemelsnaam met angstige mensen die niet anders lijken te kunnen dan hun angst volledig onbewust om te zetten in boosheid en chagrijn?

Ik snap wel dat je onzeker en angstig wordt wanneer je het nieuws volgt. De angstpropaganda die continu over je uit wordt gestort zou je zomaar kunnen laten geloven dat de wereld waarin we leven heel gevaarlijk is. Maar dat vind ik nergens terug. Vogeltjes fluiten, bloemen komen in de knop en de eerste insecten sieren mijn koplamp al.

Het leven laat iets heel anders zien dan het verhaaltje dat van het scherm druipt. Alles maakt zich klaar om tot bloei te komen terwijl er een angstig verhaaltje wordt verteld. Het verhaaltje dat niet meer is dan een beeld in het hoofd, lijkt niet helemaal overeen te komen met de werkelijkheid.

Al rijdend verdwijnt langzaam het verhaaltje uit het hoofd en kan ik heerlijk genieten van de werkelijkheid. Azijnpissers? Het worden pylonnen op de weg waar prima omheen te rijden valt. Af en toe wat lastig en acrobatisch, het lijken er steeds meer te worden, maar dat mag de pret niet drukken.

Wetende dat ze mij niet zien omdat hun blik gericht is op de smartphone of een ander scherm dat angst propageert laat ik ze terwijl ik stiekem hoop dat ze ooit gaan ontdekken dat er in werkelijkheid veel meer leeft dan angst.