Of ik twee minuten stil ben vanavond? Zeker. Ik denk nog wel iets langer ook als ik tot me door laat dringen dat er mensen gesneuveld zijn in een oorlog die nooit gevoerd had moeten worden. Een oorlog die helaas nu nog steeds dient als referentie aan vrijheid.

Mijn hart gaat uit naar alle slachtoffers van de tweede wereldoorlog maar het hypocriete idee dat we nu in vrijheid leven, dat die mensen daarvoor gestorven zijn, doet mij walgen en de helden waarschijnlijk in hun graf omdraaien.

Welke vrijheid? De vrijheid van een avondklok, lockdowns, ausweis bitte (euh... qr-dingetje), stasi-achtige tracering van alles wat je doet of zegt, angst en verdeling zaaien, censuur, propaganda enzovoorts?

De wurgklem van politieke correctheid die het bijna onmogelijk maakt om te zeggen dat het wel heel erg lijkt op een tijdje geleden? “Dit nooit weer!” werd er geroepen en we dachten iets te hebben geleerd. Toen zagen we de tekenen niet aan de wand en suste de overheid ons in slaap. “Gaat u maar rustig slapen”.

En nu, terwijl er een aanslag op alle menselijkheid en vrijheid wordt gepleegd waar Hitler en Mussolini enkel van konden dromen, eren we de helden die hebben gevochten voor onze vrijheid.

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de helden van de huidige oorlog, zij die zich uitspreken en waarschuwen, door het in slaap gesuste volk uitgekotst worden. Wappie, complotdenker en nog meer mooie namen voor mensen die oog hebben voor elkaar en de tekenen aan de wand.

Ze vechten ook voor jou maar misschien moet de slag eerst gestreden worden voordat je eindelijk wakker wordt en je versuft afvraagt: “hoe konden we dit laten gebeuren?” Helaas staan dan alleen de grafstenen nog overeind en zijn de helden al gestorven aan je slapende volgzaamheid.