U kent ze wel, die boekjes volgeschreven met jaartallen, bijbehorende gebeurtenissen en een interpretatie van oorzaak en gevolg erbij vermeld. Boekjes die naar beste eer en geweten volgeschreven zijn door mensen die het nodig vonden dat gebeurtenissen bewaard en in een perspectief geplaatst werden. Deze mensen die in staat waren om te verhalen over de gebeurtenissen in kwestie konden het tenminste nog navertellen, dit in tegenstelling tot de verslagenen die hun verhaal slechts door onder de grond te liggen weer konden geven.
Deze boekjes verhalen over zaken als de slag bij Waterloo, inquisitie, wereldoorlogen en nog meer menselijke furore. Niet het leven zelf, de onderlinge liefde en warmte die door de eeuwen heen een rol van betekenis heeft gespeeld en geleid heeft tot werkelijke liefdesbabies, maar de menselijke destructie van leven speelt de hoofdrol in dit soort boekjes. De tocht door de tijd laat zien dat er een steeds grotere efficiency in menselijk sterven en lijden is aangebracht, en, dat deze vorm van omgang met elkaar er eentje is die na vele millenia nog steeds actueel is.
Indien die boekjes enige waarde hadden behalve voor de schrijvers en profiteurs ervan dan zou deze waarde al lang terug te vinden moeten zijn in het leven van alledag. Toch blijkt dat zaken die eeuwen geleden al tot menselijk lijden hebben geleid vandaag de dag nog steeds plaats vinden, sterker nog, het lijkt er wel eens op dat de geschiedenis als leerboek gebruikt wordt om het lijden te versterken. Alsof de blueprint die beschreven is gebruikt wordt om het beeld dat opgeschreven is nogmaals te bevestigen en te versterken, een soort van handleiding in plaats van een mogelijkheid om daadwerkelijk iets van de gevolgen te leren.
Is er dan iets te leren uit die boekjes met verhalen die enkel zichzelf lijken te versterken? Misschien dat het antwoord tweeledig is, ten eerste laat het zien dat de mens niets leert en ten tweede laat het zien dat de mens niets leert. Ten eerste laat het zien dat er een diersoort mens is die schijnbaar tot niets anders in staat lijkt te zijn dan oorlog, geweld en onderdrukking en ten tweede laat het zien dat de mens er niets van leert. Ten eerste laat het een voorgestelde mens zien, ten tweede laat het zien dat de mens daarop reageert door een steeds grotere vorm van apathie. Ten eerste laat het zien dat de mens een beest is en ten tweede laat het zien dat de mens gelooft dat ie dat is.
Hiermee zijn geschiedenisboekjes verworden tot concepten die aan ieder mens meegegeven worden, concepten als oorlog, onderdrukking, geweld en wat dies meer zij worden al vroeg in het (onder)bewuste kind gepropt om als latere basis te dienen voor het vervolg op de historie. De verschrikkingen uit vroeger tijden vormen een angst voor herhaling en blijdschap over het feit dat de huidige tijd dit soort elementen niet meer bevat. Niets is minder waar maar dat is iets dat er helaas niet altijd bij verteld wordt. Nog voor dat het kind ook maar iets van de wereld gezien heeft is het al op de hoogte van de verschrikkingen waar een mens toe in staat is of kan zijn. Nog afgezien van de werkelijke toedracht van alle wreedheden en haar uitvoering wordt toch een beeld geschapen van een barbaarse entiteit genaamd mens.
Zou er zonder geschiedenisboekjes enige angst voor wereldwijde oorlogen, pandemieën en meer van dat soort ongein bestaan, ik waag het te betwijfelen. Levend op een eilandje zou het leven in een rustig tempo aan me voorbij kunnnen trekken totdat ik door een boekje met verhalen over wanstaltige vertoningen van menselijk gedrag een twijfel zou kunnen krijgen bij datgene wat ik tot dat moment bij mensen heb ervaren. Het beeld wordt gewijzigd en er wordt een soort van zwaard van Damocles boven het hoofd gehangen, o jee, als mensen hiertoe in staat zijn ben ik dan wel veilig op mijn eilandje? Natuurlijk kan ik bij de brenger van het boekje wel een vorm van bescherming aanschaffen, een kleine bijdrage van mij aan het welzijn van de brenger zorgt ervoor dat de brenger mij zal beschermen tegen de barbaarse horde die mens genoemd wordt.
Het mag duidelijk zijn dat oorlogen slachtoffers tot gevolg hebben, onderdrukking tot geweld leidt en geweld tot slachtoffers, een les die vrij eenvoudig te leren is maar niet past binnen het canon van zij die willen heersen. Althans niet in uitvoerende vorm, wel in belerende vorm. In de moderne maatschappij wordt u geacht het één en ander te leren uit de geschiedenis, er is een zorgvuldig samengesteld programma opgesteld van weetjes en jaartallen, oorzaken en gevolg, opkomst en ondergang van overheersing en een illusie van huidige vrijheid om ervan te leren. Deze vrijheid is echter niet meer dan een schijnvrijheid, u leert slechts dat u de onzichtbare gevangenis waarin u verkeert moet aanbidden omdat het noge vele malen slechter kan, de geschiedenis heeft dat wel afdoende bewezen.
Datgene dat verhaald wordt in de geschiedenisboekjes is hiermee ver komen te staan van de werkelijke mens, de mens die u op straat tegen kunt komen. De opgeschreven geschiedenis heeft van de mens een niet te vertrouwen monster gemaakt dat, wanneer ie niet aan banden wordt gelegd, tot verschrikkelijke zaken in staat is. Een illusie die moet leiden tot angst voor de medemens en de mogelijke verschrikkingen die plaats kunnen vinden wanneer er geen regulering ingesteld wordt. Zonder concept van oorlog en geweld zouden mensen niet begrijpen wat een soldaat is, zouden ze niet angstig zijn voor verschrikkingen die ze nooit aan den lijve hebben ondervonden.
Zonder dat al deze concepten naar binnen gelepeld zijn zou de mens niet in staat zijn om de omgeving waarin ze verkeert, de omgeving waarin overheersing een alllesbepalende rol speelt, op haar waarde te schatten. Een waarde die gerelateerd wordt aan verschrikkingen in het verleden en daarmee gewaardeerd behoort te worden en haar werking niet mist, hoevaak heeft u niet gehoord dat we ons niet te druk moeten maken in vernederland omdat het ergens anders nog slechter is?
De waarde van de verhalende geschiedenis welke als waardevol en belangrijk wordt voorgesteld, en dat voor velen ook is geworden, is slechts van werkelijke waarde voor de vroege mindcontrol van de mens die leeft in een machtsstructuur. het levert een gemaakt en verwrongen beeld op van mensen en de omgang met elkaar. De ruimte om werkelijk te ontdekken wie of wat je bent wordt al in een vroeg stadium teniet gedaan door een geïndoctrineerd beeld. Het maakt je bekend met iets waar je best zonder kunt maar dat is dan weer niet handig voor heersers die inspelen op angst en bescherming.
De geschiedenis herhaalt zich, een gezegde dat niet slechts door toeval aan waarde wint maar enkel door het inbrengen van concepten uit de geschiedenis de basis vormt voor die herhaling. Dit maakt voortdurend heersen een eitje, je weet wat er is gebeurd en je plant de zaadjes voor de herhaling. En degenen die overheerst worden of leiden onder de oorlogen en onderdrukking? Ach, die leven maar met het feit dat de mens schijnbaar zo is als ie ooit in de geschiedenisboekjes is voorgesteld, zo is de mens nu eenmaal en ja, daar kun je dan weinig aan doen. In een later stadium gaan we de gevallenen en slachtoffers wel herdenken en ook dat draagt weer bij aan de continuatie van de angst.
Misschien is het maar beter om de geschiedenis en het verwrongen beeld van de mens te vergeten en daadwerkelijk op zoek te gaan naar wat een mens tot mens maakt. Zonder opgedrongen concepten en angst voor elkaar is er wellicht een wereld te winnen die de geschiedenis nog nooit gekend heeft. Een toekomst die niet weggegeven wordt aan de verminkte blik op het verleden.