Het was alsof er een heel klein straaltje licht door de donkere gordijnen begon te schijnen, een ochtend als iedere andere maar iets leek anders, was het dat kleine beetje extra licht of was het maar verbeelding. Het openen van de gordijnen bracht de rest van het daglicht naar binnen en alles leek weer normaal, het begin van een dag vol met nieuwe uitdagingen en mogelijkheden.
Waar was dat kleine beetje licht gebleven, was het verloren of opgegaan in de rest van het licht dat zo bekend is bij het begin van de dag? Het momentje was voorbij, de dag scheen zoals iedere andere en niets gaf ook maar het idee dat deze dag een andere was, dat er een extraatje was geweest. Toch was het er, zelf waargenomen en daarmee een feit. Ondanks dat het niet meer te delen of nogmaals tevoorschijn te halen is, is het deel van mijn geschiedenis geworden.
Een geheel eigen ervaring die slechts mij ten deel viel en daarmee een uniek karakter droeg, ondeelbaar, niet reproduceerbaar en reeds voorbij. Het verrassende effect dat het teweeg bracht duurt wat langer, het was iets moois, iets unieks, iets om te koesteren en wellicht iets om nogmaals te beleven. Het is een geheel eigen beleving van iets dat niet was zoals het altijd leek en daarmee volledig eigen. Een ziel die geraakt werd.
Het bleef maar hameren, er was iets geweest dat een indruk achter had gelaten, een momentje van gelukzaligheid zomaar out-of-the-blue. Er was niets voor nodig, het was er en kon simpelweg ervaren worden. Ik kon het ervaren, slechts ik. Mocht u zover gekomen zijn om deze zin nog te lezen dan leeft er misschien een beeld van mijn ervaring bij u en is het slechts uw eigen fantasie die bij het beeld een vorm van gevoel oproept, uw eigen interpretatie van een ervaring van een ander. Wellicht herkenbaar door eigen eerdere ervaringen of misschien iets om te verlangen wanneer het een goed gevoel oproept.
Het verlangen om te ervaren, een ziel die geraakt wil worden, is wat lastig naar een cognitief beeld te vormen. Er zijn wat pogingen gedaan in de tijd, het boeddhistische zijn om slechts te ervaren wordt enkel gedreven door het verlangen om te ervaren. Waar verlangens als oorzaak van het lijden worden gezien lijkt het nogal tegenstrijdig om slechts één verlangen de hoofdrol te laten spelen, het verlangen om te ervaren dat er slechts eenheid bestaat waar je deel van uitmaakt. Het leidt tot een passieve benadering gedreven door het uitsluiten van de eigen inbreng en uniciteit.
Een tegenovergestelde benadering wordt in de westerse wereld gevonden waarin er een grote verscheidenheid aan verlangens en behoeften geschapen wordt om jezelf maar mee te identificeren en in te verliezen. Het lijden wordt hier slechts veroorzaakt door het niet ervaren van datgene dat mogelijk ervaren zou kunnen worden. In plaats van het uitsluiten van verlangens als mogelijke bron van lijden worden hier onvoorstelbaar veel mogelijkheden gecreëerd om maar zoveel mogelijk verlangens te bevredigen. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een verlangen gecreëerd met bijbehorende invulling, een invulling die veelal bestaat uit het kopen van een artikeltje. Een koop die meestal voldoende is voor een minuut of dertig bevrediging en daarna is het hop naar de volgende.
Een continu proces waarin slechts achter de waan van het eigen verlangen aangejaagd wordt. Ook hier ligt een vorm van eenheid ten grondslag aan de ervaring die beleefd kan worden, zonder de voetbalschoenen van het merk van je favoriet zul je nooit in zijn voetsporen kunnen treden en, nogal belangrijk, zul je nooit zo kunnen worden als een ander. Het laatste is weer een opgegeven uniciteit welke vervangen wordt door een aan te nemen waan- of massaidentiteit.
Wanneer de wereld bestaat uit het lijden van zovelen, vraag maar eens rond en er mankeert wel zoveel aan deze wereld dat het eigenlijk een wonder is dat ie nog bestaat, zou het dan kunnen zijn dat er ondanks alle mooie mechanismen en voorspiegelingen toch iets vergeten wordt? Iets dat makkelijk over het hoofd gezien wordt wanneer gepoogd wordt om samen te gaan zoeken naar dat wat mist? Zou het de daadwerkelijke eigen ervaring kunnen zijn en het daadwerkelijk eigen verlangen?
Het negeren van het eigen verlangen omdat deze als bron van lijden wordt gezien lijkt het individuele verlangen in de weg te staan en het creëren van ontelbare verlangens waaruit gekozen kan worden lijkt slechts tot schijnverlangens te leiden. In beide gevallen wordt het intrinsieke verlangen ontkend, het unieke eigen verlangen tot ervaring die voor iedereen verschillend is. Een vorm van uniciteit in een wereld die zo graag als eenheid gezien wordt. Deze pijnlijke eenheid is slechts de onderdrukking van het eigen verlangen en de eigen ervaring.
Slechts de eigen ervaring telt, honger, dorst, vlinders in de buik enzovoorts kunnen enkel zelf ervaren worden. Een eigen beleving die haaks staat op datgene dat als collectief ervaren wordt, de kans dat we ooit met z'n allen tegelijk honger, dorst of vlinders in de buik hebben is te verwaarlozen. De gezochte collectiviteit bestaat slechts uit de onderkenning dat we enkel elkaar en ons planeetje hebben om samen voor te zorgen, een niet te ontkennen gezamenlijke verantwoordelijkheid maar verder zijn we slechts individuele zielen dolend op deze aardkloot.
Van nature anarchistische eigenheimers die, of je ze nu ziet als monaden of als eigenzinnige mensen, slechts de eigen ervaring kunnen beleven. Individuele zielen met een intrinsiek eigen verlangen en slechts een eigen ervaring, de idee dat iemand anders of een collectief het eigen verlangen tot enige ervaring bepaalt vernietigt de individu en vervangt haar door een hersenkronkel, een pijnlijke hersenkronkel.
Was het een ongrijpbaar straaltje licht dat de ziel raakte en het verloren intrinsieke verlangen deed stralen of slechts een illusie?