Oftewel de staat, deze is voor mietjes en schreeuwers die niet op zichzelf en anderen willen of kunnen vertrouwen.
Sjeez oordelen en vooroordelen, toe maar. Nou nee, niet echt maar voor een statement kan het wel eens handig zijn.
Bij deze dan maar, mietjes en schreeuwers. Angstkreten van hen die bij gebrek aan vertrouwen in zichzelf en anderen een heilig geloof leggen in een virtueel instituut. Een instituut dat uiting geeft en steeds meer uiting moet geven aan de eigen onvrede.
Niet dat er zelf verantwoordelijkheid genomen wordt voor het eigen miserabele leventje en alle shit die zich daarin afspeelt, nee dat zou tot mogelijke conflicten met zichzelf kunnen leiden. Beter is het om alle gal gewoon maar te spuwen en hopen dat een ander het lekker voor je oplost. Heerlijk, op geen enkele wijze hoef je zelf nog maar enigszins wat te relativeren of te nuanceren, volledig onnodig, we laten de staat wel tot een *kuch* evenwichtig oordeel komen en mopperen daarna lekker op de diezelfde staat die het toch nooit goed kan doen. Ontevredenheid alom, geen nuance bij de afhankelijken van de staat en geen nuance meer bij de staat omdat het toch nooit goed is, een cirkeltje zonder begin maar ook zeker zonder einde.
Ik kan er toch niets aan doen, het is nooit goed wat ik doe, had je het maar zo moeten doen, ja maar, ja maar, ja maar…. Janken met een hoofdletter J.
Een staat die zichzelf en haar burgers niet meer serieus neemt en burgers die zichzelf en de staat waarin ze leven niet meer serieus nemen, niet zo’n heel best begin en de afloop kan wel voorspeld worden, het leidt tot strijd.
Twee kleine kinderen die gedoemd zijn het hele leven een hekel aan elkaar te hebben, de schuld voor wat voor misère ook wordt bij de ander neergelegd zonder enige vorm van introspectie en een eigen gevoel van verantwoordelijkheid. Stompzinnigheid en het continu herhalen van mantra’s is alles wat rest.
Iedere enigszins nadenkende ouder zou de twee kinderen direct apart nemen, de angel er proberen uit te halen en beide partijen hun goede en foute zaken laten onderkennen.
Niet in deze volledig doorgeslagen maatschappij, in plaats van de-escalatie gaan we er nog een schepje bovenop doen. Om zelf maar geen partij meer te zijn in het conflict heeft de slimste van het stel, de staat, besloten om maar eens te gaan stoken tussen de mensen onderling. En de grap? Ze trappen er nog in ook.
Nu schreeuwen de afzonderlijke delen van de bevolking het hardst om de steun van de staat voor hun eigen agenda, de grote broer die wel zal helpen als ze er onderling niet uit kunnen komen. A propos, onderling ergens uitkomen wordt vaak niet eens meer geprobeerd, big brother wordt er direct bijgehaald. De vroegere vijand als redder in nood.
Iedere eigen verantwoordelijkheid wordt uitbesteed aan de staat. In plaats van zelf na te denken, een oplossing te verzinnen en deze samen met anderen uit te werken, wordt aan de staat gevraagd om dat te doen in de wetenschap dat de staat zaken op kan leggen met dwang. Door de angst om in alle redelijkheid iets te vragen aan een ander moet het maar afgedwongen moet worden door big brother. Makkelijker, eenvoudiger en goedkoper, er hoeft immers niets aan de ander teruggegeven te worden wanneer je het af kunt laten dwingen door de grote broer.
Een geweldig idee maar… de grote broer verlangt er wel wat voor, iets met geld, regeltjes, belastingen, vrijheden enzovoorts. Geen enkel probleem voor het schreeuwende mietje dat achter de rug van de grote broer enkel en alleen blij is dat die grote broer wat voor hem oplost, hij heeft er graag voor over.
Mocht er een schreeuwend mietje zijn die hier een probleem mee heeft, rij snel, als je tenminste los kunt komen van je slavenarbeid, in je onredelijk belaste auto met veel te dure benzine, maar natuurlijk niet te snel (flitser), naar je grote broer en begin het klaagproces, misschien dat er wat aan gedaan kan worden. Veel succes en een kusje.