Gisteren was het tijd voor nieuwe bandjes op de motor en terwijl iemand zich daar mee bezig hield zat ik op een bankje voor de motorzaak. Naast de zaak was een tankstation en zij hadden een grote zuil aan de weg staan. Zo’n groot hoog ding waar je de prijzen op ziet.

Tenminste, dat dacht ik. Ik zat er al even en meende dat ik benzineprijzen had gezien. Oké, even aandacht en jawel hoor, één van de vijf opvolgende schermen gaf de benzineprijzen weer. De andere schermen waren voor vacatures (2 stuks), de wasstraat, en een afwisselende voor verzekeringen en andere zaken.

Een cyclus van zo’n 45 seconden aan een straat waar 60 kilometer per uur gereden mag worden. Als ik er vanuit zou gaan dat je de prijzen vanaf 100 meter scherp kunt zien dan krijgt maximaal 1 op de 5 voorbijgangers de relevante informatie te zien. Nou ja, met de benzineprijzen van tegenwoordig is het maar de vraag of je die wil zien.

Ik vergeleek het met een lunchroom waar ik wel eens kwam. Terwijl de dame achter de kassa mijn bestelling al wilde opnemen was ik nog aan het wachten op al die schermen die voorbijkwamen. De keuze is reuze en tussendoor was er ook nog wat reclame voor hun cateringactiviteiten.

Mijn oog viel op een tractor die voorbij kwam. Een beetje vreemd want hij duwde een soort tankje op wielen voor zich uit. Een tankje vol met stickers en symbolen.

En opeens viel het binnen. We leven aan het einde van een tijdperk. Meer is niet mogelijk en verder kan het niet.

Zoveel informatie, zoveel vinkjes, stickers, symbolen, waarschuwingen, protocollen, regels en keuzes lijken nodig te zijn om te leven. Ach, er kan nog wel een schermpje bij want het is ontzettend belangrijk dat je dat allemaal weet.

Menukaarten zijn niet meer te lezen vanwege allerlei nummertjes allergie en zelfs op een toilet in een restaurant krijg je uitleg hoe je je handjes moet wassen. In pictogrammen, want dat is zo heerlijk eenvoudig.

Ik schudde mijn hoofd en liep de showroom in. Er stond een motor die een stickertje op de spiegel had dat vertelde dat objecten in de spiegel dichterbij waren dan ze leken. Ik liep langs een wand met overduidelijk motorkleding waar aan de bovenkant een klein bordje hing met apparel (=kleding) en werd gewenkt door een monteur achter een deur waarop stond dat ik de werkplaats niet mocht betreden in verband met verzekeringsvoorwaarden.

Het is niet meer te behappen. De hoeveelheid informatie die we menen te moeten spuien kan niet meer in één keer opgenomen worden. Alles wordt belangrijk gemaakt en als je de essentie nog wil weten dan hoef je slechts vijf rondjes rond het tankstation te rijden. Misschien heb je het geluk dat je prijzen ziet.

Terug naar huis was ik weer in mijn element. Nieuwe bandjes zijn eerst wat glad dus komt het op gevoel aan om ze al rijdend wat ruw te maken. Heerlijk om dat te doen. Ik had geen oog voor de bordenbrij langs de weg en de cijfertjes op zo’n digitale snelheidsmeter veranderen continu zodat ik daar ook maar geen aandacht aan schonk.

Heerlijk. Eén met de motor, de bandjes en de weg. Een gevoel dat leeft en heel wat meer zegt dan al die zogenaamde belangrijkheid.