Het kostte even wat moeite maar uiteindelijk werd de blik wat helderder. Na nog een laatste keer de ogen uitwrijven kon ik dan eindelijk wat zien. Langzaam vormde zich een beeld dat net zo vreemd als natuurlijk leek. Het werd uiteindelijk zo helder dat het haast verblindde, alsof de ruis en storing die zo normaal lijkt verdwenen was. Als een kraakheldere ochtend met een diepblauwe lucht zonder ook maar een spoortje van bewolking of rotzooi uit een uitlaat. In één woord: puur.
Puurheid ofwel de zuiverste vorm aanschouwen houdt niet op bij een simpele blik maar is een ervaring die dwars door lijf en leden gaat. Een totaalbeleving welke het gevoel geeft dat er daadwerkelijk geleefd wordt, dat er iets ongrijpbaars gebeurt. Werkelijk en daarmee ook net zo onwerkelijk.
Er waren geen grenzen meer. Een grenzeloze puurheid openbaarde zich die geen nationaliteiten of onderscheid kende tussen rassen of bevolkingsgroepen. Alleen het idee al dat er een onderscheid kon bestaan deed het beeld troebel worden vergezeld door een onbestendig gevoel. Zaken als landsgrenzen, politiek, oorlog en meer van die zogenaamd gewichtige zaken kwamen opeens als heel primitief voor. Als onbelangrijk, onwaardig en eigenlijk simpelweg als ultiem dom.
Het lichte, natuurlijke en volatiele van de puurheid leek een schril contrast te vormen met de zwaarwichtige, onnatuurlijke en vastgebeitelde stupiditeit. Het leek alsof dat contrast wel kon bestaan maar niet zozeer noodzakelijk was. Alsof de stupiditeit zo op kon lossen en de puurheid weer ervaren kon worden. Alsof er intelligenter leven mogelijk was dat recht deed aan de puurheid waarin ze bestaat en waarin ze ervaren kan worden. Een natuurlijker leven, puur en eerlijk.
Was het niet dat ik opgeschrikt werd door wat brieven die in de brievenbus werden gegooid dan was ik nu waarschijnlijk nog in die puurheid. De confrontatie met wat blauwkleurige enveloppen voorzien van één of ander beeldmerk deed me weer in de dagelijkse realiteit belanden. Weer vol in datgene dat velen ons bestaan noemen. Weg was de puurheid en weg was het onbekommerd genieten.
Waarom eigenlijk, waarom was een enkele confrontatie met wat gekleurd papier voldoende om weggerukt te worden uit datgeen wat slechts als perfectie ervaren kon worden? Was het de envelop, het beeldmerk, het geluid of lag er toch iets wezenlijks aan ten grondslag? Het was best een mooie envelop, het beeldmerk had ook wel iets artistieks en het geluid, tsja dat hoor je nu eenmaal als er wat in de brievenbus wordt gegooid. Niets van dat alles kwam onnatuurlijk over en daar leek het dus niet in te zitten.
Toch vreemd, nog voor dat er kennis werd genomen van de inhoud van de brieven kwam er al een onbestendig gevoel op. Er was schijnbaar iets dat werd geassocieerd met iets anders dan pure perfectie. De envelop, het beeldmerk en het geluid tastten de perfectie niet aan, de brief was nog niet gelezen en over de inhoud van blauwe enveloppen maak ik me eigenlijk nooit druk. Er moest iets zijn dat onder- of achterliggend was, iets dat bijna onzichtbaar een aanslag vormde op de puurheid.
Het was niet zozeer de ervaring op het moment zelf -de brief, beeldmerk en geluid- die de verstoring vormde maar meer een herinnering die daarvoor zorgde. Alsof een hele keten aan voorgaande ervaringen en ontdekte stupiditeit bij elkaar kwamen op dat ene moment en het onmogelijk werd om zowel perfectie als imperfectie tegelijkertijd te beleven. Een herinnering die de puurheid verdrong of misschien wel de puurheid die de herinnering liet bestaan.
Ondanks de bijna perfecte administratie van 's lands belastingdienst kan deze de toets met werkelijke perfectie niet doorstaan. Zelfs de consequent toegepaste eigen huisstijl met blauwe envelop en beeldmerk doet slechts afbreuk. Des te groter de vermeende perfectie des te verder verwijderd van werkelijke perfectie en daarmee was het mogelijk om op het wezenlijke verschil te komen tussen perfectie en imperfectie.
Werkelijke perfectie laat imperfectie bestaan en geeft haar ruimte waar vermeende perfectie volledig intolerant en zelfs vernietigend is naar (im)perfectie.
Die vermeende perfectie in keurige envelop en onpersoonlijke taal, niet ondertekend maar uit één of ander geautomatiseerd proces, lijkt een ultieme uiting van menselijk onbegrip en hoogmoed. Hoogmoed die ook nog eens een zweem van autoriteit over zich heeft door afstandelijkheid. Des te verder van iedere menselijkheid des te hoger wordt het geacht. Hoogachtend, de inspecteur der bla bla.
Waar een ieder van nature reeds perfect is lijkt dat maar niet onderkend te worden. Het idee iets anders te kunnen zijn dan jezelf lijkt een drang naar onderwerping te bevatten. Het moet, of zou moeten. Eigen vermeende imperfectie wordt geprojecteerd en ingevuld door onmenselijke systemen van vermeende perfectie. Onbegrip dat resulteert in volledige ontmenselijking door zelfontwaarding.
Nee, het was niet zo vreemd dat het beeld troebel werd. Alle verscheidenheid en kleur die door ieder afzonderlijk aan het geheel gegeven kan worden wordt gekaderd in harde zwart-wit normen. Normen die de doodsteek vormen voor onderkenning van perfectie die gevonden kan worden in iedere afwijking van de norm. De enige perfectie waar die hooggeachte systemen aanpraak op kunnen maken is de perfectie waarin en waardoor ze bestaan. Als systeem, comply or die, zijn ze slechts onmenselijk en imperfect.
Ontdek en wees vooral jezelf, ruimte biedend aan een ieder en jezelf, dwarrelde uit de pure perfectie die liefdevol ruimte en tijd leek te bieden aan elke gewenste beleving.
Ach, dagdromen...