Het zit in het hoofd maar toch niet heus, er zit wel wat maar dat is niet je eigen leiderschap, het is de omgeving ofwel je perceptie van de omgeving die je leidt. Anarchie in de straten een gruwel? Wat dacht je van anarchie in je hoofd? Zonder enig leiderschap in het hoofd ben je niet meer dan een speelbal van externe stimuli en maak je niets waar van een mogelijke bestemming, zelfbestuur.
Het mooi gebrachte maar inhoudsloze gemeenschapsgevoel is zo groot geworden dat de individu volledig ondersneeuwt, niet aan een zelf gekozen maar aan een opgedrongen doel. De mening en visie van anderen is belangrijk geworden, zo belangrijk zelfs dat er twijfel aan de eigen visie ontstaat, doe ik het wel goed, wat zou hij of zij vinden en alsof dat allemaal nog niet genoeg is wordt er ook nog een sausje angst overheen gelegd door poppenspelers die precies weten wat ze doen, ze houden je bezig, entertainen je en geven je het beeld dat je niet goed genoeg bent.
Als het allemaal zo belangrijk zou zijn wat een ander vindt dan hoef je zelf niets te beleven, te voelen of te begrijpen, dan ben je overbodig omdat het beeld al bestaat, je draagt niets bij en bent slechts een bevestiging voor een projectie van anderen.
Je beleeft zelf, voelt zelf en denkt zelf, het is van jou. Er bestaat geen reden anders dan profiteren van jou wanneer je je eigen beleving opoffert aan die van een ander. Natuurlijk, de zaken die te beleven zijn zijn zo groot in aantal waardoor je ze niet allemaal kunt beleven en dan kan het interessant zijn om de belevenissen van een ander te bezien. Maar dan ook niet meer dan dat, het zijn de belevenissen en visies van een ander die tot uitingen leiden die slechts gebaseerd zijn op zijn of haar historisch perspectief. Deze komt nooit overeen met de jouwe en derhalve zijn ze ook verschillend.
Ook al ben je het eens met elkaar, de wijze van onderbouwing en de bijbehorende beleving is anders, twee verschillende personen hebben nu eenmaal twee verschillende belevingen ook al zijn ze het hartgrondig met elkaar eens. De associatie met een koffiekopje is voor iedereen verschillend ook al zien ze hetzelfde kopje staan, de één houdt van koffie en vindt het nuttig, de ander niet. Als iets eenvoudigs als een koffiekopje al tot verschillende belevingen leidt dan is het een illusie om te denken dat grotere plaatjes op dezelfde wijze ervaren worden.
Waarom dan zo onzeker, wat is het belang van het uitspreken van en conformeren aan gemeenschappelijke doelen, waarden en normen wanneer deze in een ieder al op verschillende wijzen aanwezig zijn. Het zeggen is één, het beleven is twee, het eerste kan overeenkomstig zijn het tweede nooit. De zoektocht naar overeensteming is een illusie zo groot dat het me bijna onmogelijk lijkt een grotere te vinden. Een uiting kan gelijk zijn, de beleving niet.
Toch zijn er overeenkomstige belevingen, angst, afschuw, pijn, vlinders in de buik etcetera. Emoties die opgeroepen kunnen worden en een universeel karakter dragen. In een empatische wereld is het mogelijk je voor te stellen dat een ander pijn heeft of afschuw ervaart, een connectie met een bekend deel van je zelf. Wanneer gevoelens universeel zijn en voor iedereen bestaan dan maken ze deel uit van jezelf net zoals iedereen armen en benen heeft. Het gebruik van armen en benen wordt buiten wat automatismen veelal geregeld door je bewuste beleving, jij bent degene die stuurt. Voordat je stuurt is er een reden ontstaan om te gaan sturen, een beeld wordt gevormd in je hersenpannetje en de actie volgt als vanzelf, de bestuurder zit hierin meestal op de juiste plaats.
Het lijkt niet meer dan redelijk dat je zelf de beschikking hebt en houdt over je armen en benen, jij leidt ze. Waarom dat dan niet met de toegang tot emoties gebeurt is misschien een raadsel maar zou het niet hoeven zijn, onbewust wordt er gebruik gemaakt van iets dat van jou is zonder dat je in de gaten hebt dat het daadwerkelijk iets is dat van jou is. De als normaal geachte controlerende functie over armen en benen wordt simpelweg niet toegpast op emoties, waar je zelf bepaalt wat je doet met armen en benen geef je anderen een vrije doorgang om je emoties te besturen, je leidt niet maar lijdt.
Om eens werkelijk te vinden wat het inhoudt om zelf te leiden is een blik op leiderschap noodzakelijk, deze bevindt zich niet extern, daar waar de focus door poppenspelers graag op wordt gelegd, maar intern. Durf en moed is nodig om jezelf eens te vertellen dat je je laat leiden en dat je lijden bestaat uit extern leiderschap. Het gebrek aan eigen leiderschap geeft een plaats aan externe leiders die op geen enkele wijze ook maar iets van jouw beleving en gedachtenwereld kennen en kunnen kennen, het enige dat ze weten is hoe ze voorbij kunnen gaan aan de poortwachtersfunctie naar je emoties die veelal een open deur is.
Emoties zijn een bron van energie die heel snel tot actie of juist het niet plegen van een actie leiden, en jij bent de motor die energie omzet in daden. Passie, pijn, verliefdheid, sexuele drift allemaal bronnen van pure energie die gekanaliseerd kunnen worden, het enige dat nodig is is iemand die ze bestuurt, doe je het zelf of geef je je over aan de kakofonie van stemmetjes uit je omgeving die allemaal graag van die energie profiteren?
Eén van de grootste beperkingen om tot zelf-leiderschap te komen is angst, een verlammende vorm van zelfdeceptie. Angst is een illusie omdat het een projectie is op een toekomst die nog niet bestaat, als ik dit dan dat, nog voor er ook maar iets tot ontwikkeling kan komen wordt het gesmoord als door een interne weerstand die energie omzet in nutteloze warmte. Het is de rem op ons bestaan en werkelijke beleving, een pedaal dat zelf ingetrapt wordt omdat er een geloof bestaat in het belang van de mening van een ander, een eigenheid die opgegeven wordt aan de illusie dat een ander het beter weet dan jij. Als dat al zo zou zijn dan ben je ook een ander voor die ander en zou je fungeren als rem voor die ander. Dat beeld echter bestaat veelal niet waardoor er meer waarde aan het oordeel van de ander wordt toegeschreven dan aan het eigen oordeel.
Het toekennen van meer waarde aan het oordeel van een ander of de indrukwekkendheid van de groep van gelovigen maakt en houdt klein en weerhoudt velen ervan zichzelf te leiden. De vrij eenvoudige onderkenning dat ieders beleving verschillend is ook al gaat het om tastbare zaken en de onderkenning dat je zelf de poortwachter naar je emoties en energie kunt zijn maakt een weg vrij, een weg om de eigen beleving te waarderen en deze leidend te laten zijn.