Na alle commotie rond verkiezingen en meer van dat soort onzalige ideeën die alleen maar lijken te leiden tot nog meer vervreemding, afstand en tunnelvisie werd het toch maar eens tijd voor een kleine reality-check.
Er werd toch wat geroepen:
– we moeten de polarisatie aanpakken, er kwam meer polarisatie.
– we moeten meer samenhang creëren, er kwam meer versplintering.
– we moeten de integratie bevorderen, er kwam meer onbegrip.
– we gaan voor een sociaal Nederland, asocialiteit viert hoogtij.
– iedereen telt mee, er moeten wat mensen de grens over.
– samen leven samen werken, leven voor de één, werken voor de ander.
– de zorg kan beter, de focus ligt op het managen van de zorg.
– het moet veiliger, er kwam meer controle.
Een eindeloos lijstje van kakelende politici die een illusie probeerden op te werpen dat zij wel wisten hoe het in het vervolg beter moet met dit landje.
Nu is het leuke van politici dat ze één eigenschap ontberen die bij een hoop mensen nog wel leeft, reflectie. Op één of andere manier is het voor deze soort volledig onmogelijk om ook maar enige vorm van lering trekken uit de geschiedenis toe te passen binnen hun eigen wereldje.
Op een voor mij volledig vreemde wijze weten ze precies te vertellen hoe het in de toekomst anders en vooral beter kan, zonder ook maar één moment te beseffen dat ze de veroorzaker zijn van de ellende die ze nu proberen op te lossen.
Iedere confrontatie met de gevolgen van eerder beleid wordt met een eenvoudige handbeweging weggewuifd als fout van een vorige coalitie, hen treft geen blaam, ook niet als ze deel hebben uitgemaakt van die voorgaande coalitie.
Misschien wat voer voor psychologen om deze soort eens aan een onderzoekje te onderwerpen, ben zeer benieuwd naar de resultaten maar enig logisch nadenken levert toch ook wel een aardig beeld op, we hebben het over controlfreaks.
Eén van de grootste angsten, het verliezen van controle. Een drijfveer om een vooral alles maar te willen controleren, niet omdat het beter is voor hen zelf, de omgeving of het landje dat ze besturen, nee het is hun eigen angst, de angst om in een landje te leven dat NIET door hen gecontroleerd wordt. Het leidt tot een psychose van de eerste orde met bijbehorende wanen, hallucinaties en denkstoornissen.
De uitdrukking dat de politiek ziek is lijkt hiermee enige vorm van bevestiging te vinden, politici zijn ziek.
Misschien leidt een tijdelijk verblijf in de nederlandse zorginstellingen tot enig realiteitsbesef bij onze politici, we hoeven ze niet op te geven natuurlijk, genezing kan altijd plaats vinden.
Als ik me een kleine voorstelling maak van een politicus die na een aantal maanden dwangverpleging, 1 uurtje buiten per week, 1 keer per twee weken een douche, een extra kopje thee van de immigrant een resocialisatietraject in gaat door te gaan wonen in een prachtwijk waar mensen gewoon mensen zijn die maar om hebben te gaan met het voorgaande beleid, die ondanks het beleid elkaar nog helpen, die weigeren hun waardigheid op te geven, dan zie ik nog wel enige kans op genezing.
Wanneer deze soort eens direct geconfronteerd zou worden met de big fail van stapeling van beleid uit angst, niet door een werkbezoekje maar door een werkelijk leven als slachtoffer van dat beleid, los van de allesoverheersende wil om controle uit te oefenen, dan zie ik nog wel een toekomst voor een politicus als iets dat ie was voor ie de politiek in ging: een toekomst als mens.
Wat je niet wilt dat jou geschied, doe dat ook een ander niet, ook voor politici.