Het begon als een man die ‘s zondags het vlees kwam snijden, de zondags-vader.

Een aardig man leek het, wel wat rare trekjes maar ach, hij was er altijd op zondag om het vlees te snijden, je had er geen last van en hij kon best goed vlees snijden.

Tot op een dag hij zich formeel aan je voorstelde, ik ben je vader, de staat waarin je leeft. Raar gedoe, opeens was ie officieel iets, geen idee wat maar het leek nogal iets voor te moeten stellen.

Je besteedt er verder geen aandacht aan en je laat hem helpen bij wat huiswerk. Je vraagt hem eens iets als je ergens mee zit en het gaat zo gewoon zijn gangetje verder. Of…. er was iets aan het veranderen. Het leek wel of ie zich wat meer voor je begon te interesseren. Altijd prettig, iemand die graag wat van je weet en je wil helpen.

Hij begon prachtige verhalen te vertellen. Verhalen over hoe goed het leven kan zijn, over wat er allemaal te genieten valt en vooral over hoe je dat allemaal kan bereiken. Nou dat leek wel wat, een wat oudere en wijze man die je de geheimen van het leven vertelt. Het mag toch wel geluk heten dat die man nu net je zondags-vader is.

Al snel breng je enkele van zijn wijsheden in de praktijk en je merkt dat ie heel erg trots op je wordt. Mooier kan niet, je wordt er zelf beter van en je krijgt ook nog eens een stukje waardering van je leraar. Het kan niet op. Een warm gevoel van dankbaarheid stroomt binnen.

Toch gaat er iets kriebelen, zijn verhalen over welvaart, opkomen voor elkaar, gezamenlijk erop vooruitgaan lijken er wel te zijn geweest maar op één of andere manier toch ook niet. Als beeld of idee is het geweldig maar het lijkt niet zo heel veel met de werkelijkheid te maken te hebben. Zou het komen doordat ie wat heimwee heeft of misschien teleurgesteld is in het geheel en er daarom toch maar aan vasthoudt? Hij lijkt ook wat kribbiger te worden de laatste tijd. Maar eens vragen dan…

Dat was misschien niet zo verstandig. Iemand raken op de zere plek heeft nogal gevolgen. Opeens ben je dan de ondankbare, de ongelovige, de ondermijning van alles waar hij waarde aan hecht, een schuldige. Nou, zo was het natuurlijk niet bedoeld dus maar snel weer vergeten. Maar nu kon hij het niet vergeten. Hij begon zich te profileren als een soort van tiran. Opeens moest je van alles. Dreiging, intimidatie, het opleggen van ideologie, indoctrinatie en een eis tot onvoorwaardelijke onderwerping aan zijn gezag waren het gevolg.

Een slag in het gezicht. Je wou toch enkel en alleen maar weten hoe het werkelijk zat? Zo enthousiast als ie was over alle verworvenheden, zo gepikeerd raakt ie nu over alles dat niet in dat plaatje past. Vadertje staat begon aan tunnelvisie te lijden. Niet alleen dat, hij werd er ook nog wat hypocriet onder ook. De schuld lag bij mij, mijn vrienden, bij iedereen. Hij was goed, dat had ie de afgelopen tientallen jaren bewezen, nu was het niet meer zo goed en dat kwam enkel en alleen door de jeugd van tegenwoordig en haar vrijgevochten ideeën. Ordnung müss sein en zolang dat er niet was, kon het niet meer goed komen.

Een dilemma, toch het één en ander aan vader(lands)liefde opgelopen maar het wordt steeds minder goed houdbaar. De wil is er wel om respect te hebben voor hem maar aan de andere kant merk je toch dat er steeds minder respect is voor jou. Al snel worden de leugens, de intimidatie en vooral de betweterigheid een belasting. De geveinsde waarheid, de illusie die hoog gehouden moet worden, zorgt ervoor dat er aan de ene kant medelijden met zo’n idioot ontstaat en aan de  kant een weerzin tegen alles waar ie voor staat.

Ergens leeft er een klassieke vorm van dader en slachtoffer gijzeling, liefde en haat, dat onder de naam Stockholm syndroom door het leven gaat.