Leven met een pijn die niemand ziet
Erover praten lukt vaak niet
En eigenlijk
Hoeft dat ook niet

Wat helpt is simpel wat aandacht
Wat aandacht voor het verdriet
Ook al ken je
Of snap je de inhoud niet

Vaak is de pijn al vroeg ontstaan
Een jeugdig trauma dat langs
Onderdrukte emoties leidde tot
Een disconnectie met het bestaan

Emoties die er niet mochten zijn
Leidend tot pijn en onbegrip
Dat er
Ook al niet mocht of kon zijn

Steeds verder van de pijn
Vluchtten we in het brein
Zodat die ondraaglijke pijn
Niet voelbaar hoefde te zijn

Velen leven vooral in het brein
Afgestompt en gevoelloos
Voor alle werkelijkheid
Van leed en pijn

De grootste verschrikkingen
Worden goedgepraat en verschoond
Zoals slachtoffers van oorlogen
Die op TV worden getoond

De mening in het brein
Is belangrijker geworden
Dan het gevoel, dan de pijn
Die er nooit mocht zijn

We houden het zelf in stand
Met ons heilig verklaarde verstand
Dat enkel heer en meester kan zijn
Vanwege het onderdrukken van pijn

Liever wordt een mening gespuid
Dan naar binnen te gaan
En een weg te vinden
Om met de werkelijke pijn om te gaan

Misschien lijkt het niet fijn
Een weg naar
In plaats van
Weg van de pijn

Maar wanneer je kunt ervaren
Dat jouw pijn niet van jou is
Dat ie enkel tot leven kwam
Door een vroeger gemis

Dat er geen  aandacht kon zijn
Voor wat er in je leefde
Omdat je omgeving veelal
Ook al in het brein leefde

Dan kun je misschien zien
Dat je hun pijn leefde
En de gevolgen
Van hun trauma beleefde

Dit heeft niets met jou van doen
Je was klein en totaal afhankelijk
Jou treft geen blaam of schuld
Je kon er helemaal niets aan doen

Misschien
Dat je hun pijn kunt laten gaan
Om je eigen leven en gevoel
Te kunnen laten bestaan

Weg uit het brein
Dat een vluchtweg in illusie is
En weghoudt van de werkelijkheid
Van gevoelens en pijn

Misschien dat we elkaar simpelweg
Wat aandacht en begrip kunnen geven
Zodat de werkelijkheid van gevoelens
Weer kan leven

Ons rationele denken met ons brein
Gaat ons niet helpen
Het is de oorzaak, de vluchtweg
Uit alles dat werkelijk menselijk kan zijn

Het klinkt misschien wat raar
Maar ergens hoop ik dat pijn
Weer even kan bestaan
Zodat we er voor kunnen waken

Om pijn
Niet meer te laten voortduren
En niet meer
Te laten ontstaan

Misschien dat we dan voorbij
De angst voor pijn in ons brein
De rijkdom van een gevoelsleven
Volop kunnen beleven

❤