Ik heb je wel eens gezien. We hebben wel eens gepraat en je blijft me verbazen. Ik ken je niet maar herken je ergens wel. Ik weet ongeveer hoe je eruit ziet maar ook weer niet. Ik herken de toon van je stem maar soms ook niet.

Wat ik denk te weten van jou kan ik wel zien. Maar als ik dat vasthoud, mis ik dan het mooiste misschien? Dat onverwachte, dat verrassende, dat wat me van mijn stuk kan brengen en me op laat gaan in de veelzijdigheid van jouw bestaan?

O, hoe saai is het leven wanneer we enkel een ideaal willen beleven. Wanneer er een ideaalbeeld zou moeten bestaan waar maar aan wordt voldaan. Wanneer we prat op consistentie gaan en er een vastgelegde of voorgevormde beleving zou moeten bestaan.

Als iemand ‘gewoon’ blijft wordt het vereerd want dan voldoet ie aan het ideaalbeeld en verwachtingen die zijn gecreëerd. Dan is het met iedere verrassende eigenheid gedaan en wordt het beeld geleefd dat door velen goedgekeurd wordt als een vorm van bestaan.

De godganselijke dag stroomt er van alles voorbij, die zou zus en de ander zou zo moeten zijn. “Kijk dan, dat is toch niet normaal” terwijl een beeld wordt opgehouden alsof we zouden weten wat normaal eigenlijk zou zijn. Prachtige mensen die de hele dag met plaatjes en verwachtingen van elkaar leven in een ijzeren wurggreep die steeds minder ruimte aan ieders unieke eigenheid kan geven.

Kan ik nog kijken? Gewoon kijken naar wat er is, naar wat je bent en laat zien als er geen sociaal, cultureel of moreel plaatje is? Naar jou zoals je bent, nu, op dit moment? Naar jou alsof het de eerste keer is? Prikkelend, nieuwsgierig, nieuw en fris?

Zou ik nog kunnen kijken en zien dat ieder beeld dat ik vasthoud, dat iedere mening die ik heb, het beeld vertroebelt? Dat ik jou dan zie zoals ik mijn beeld gevormd heb en eigenlijk verwacht dat je daaraan voldoet? Dat ik dan niet vrij ben om je te zien zoals je nu bent maar slechts mijn historisch beeld van jou beleef?

Ik wil je niet herinneren, ik wil je beleven. Nu. Zoals je werkelijk bent. Levend en verrassend, niet als één of ander dood plaatje dat enkel een ‘leven’ kan hebben in jouw of mijn hoofd.

Ik hoop je snel weer te zien. Zoals je dan bent want dat maakt je heerlijk nieuw, fris, verrassend en volledig onbekend.