Ik hoor hier niet, of beter gezegd, ik heb wat moeite om wakker te zijn in deze wereld. Het begint 's morgens al. Voordat het hele mechanisme dat voor het gemak maar even ik genoemd wordt in staat is om een paar passen te doen en zich te concentreren op wat er om zich heen gebeurt, gaat er behoorlijk wat tijd voorbij. Het lijkt het wel of er een vorm van weerzin overwonnen moet worden. Zonder sloten koffie en een tijd van rustig, rustig, dan kan ik even wakker worden onwikkelt de dag zich meestal als hel op aarde. Slechts wanneer daadwerkelijk de tijd genomen wordt om rustig de transitie van slaap naar beleving van de wereld om ons heen te doorlopen lijkt de dag wat minder zwaar, mogelijk zelfs leuk.
Bent u het type dat 's morgens per direct klaarwakker is dan komt dit mogelijk wat vreemd voor maar bedenk dan maar dat die directe klaarwakkerheid mij net zo vreemd voorkomt. Beide zijn reëel maar slechts voor diegene die het beleeft. Misschien aardig om eens te zien wat de zogenaamd wakkere mens 's morgens beleeft, directe aanwezigheid of een traag op gang komen.
Een beetje terugdenkend aan mijn jeugd zie ik hetgeen ook bij veel jonge kinderen te zien is, namelijk dat tot een jaar of zeven, acht er geen enkele moeite bestond om vroeg op te staan. Veelal leek er een interesse te bestaan om wakker te zijn in deze wereld en dat leidde dan ook regelmatig tot wat geluid uit de ouderlijk slaapkamer: nu nog niet, ga maar even terug naar je bed. Geleidelijk aan verdween de interesse om vroeg wakker te zijn en maakte het plaats voor onverschilligheid of zelfs een weerzin om op te staan en deze wereld te beleven.
Een beetje dagdromen in plaats van het omarmen van alles wat er te beleven valt is deels te wijten aan het onderdukken van de werkelijke zin waarmee je de wereld binnenstapte. Zo ongeveer vanaf dag één op deze aardkloot zijn er kaders voor je opgesteld, eerst die van je ouders en daarna die van je zogenaamde leraren. De vrijheid om zelf te ontdekken wat het leven inhoudt wordt keihard de kop ingedrukt en je wordt geacht de wereld te zien en beleven zoals anderen dat voor je uittekenen. Een straf- en beloningscultuur voor die conformiteit maakt al snel dat er een soort van werking van de wereld wordt ontdekt. Conformiteit levert wat op en anders is straf of uitsluiting je deel.
Als kind of volwassene is er dan ook bijna geen kans om niet te leven en geleefd te worden zoals dat door velen als "normaal" wordt beschouwd. De eeuwige repetitie van het leven zoals het "goed" geacht wordt door anderen is daarmee een keiharde programmering die tot een levenslang trauma leidt. De vraag "wie of wat zou ik zijn zonder al die invloeden" is in haar kern niet meer te beantwoorden en zodra deze vraag gesteld wordt zijn er maar twee wegen, wegstoppen met ontkenning of een begin met de afbraak van de programmering die het huidige leven wordt genoemd.
Wanneer dan 's morgens de afdaling begint vanuit een droomwereld naar datgeen de dagelijkse beslommeringen worden genoemd vergt dat in meer of mindere mate een aanpassing aan de wakkere realiteit. Het wakker worden in een realiteit die veelal gekenmerkt wordt door de dagdromen van jezelf en anderen waar al dan niet bewust deel van uit wordt gemaakt. Vaak zonder enige notie te leven in dromen van anderen in de wakkere realiteit is er al helemaal geen bewustzijn van het leven in de onbewuste toestand die slaap wordt genoemd. Al met al lijkt er, ook al lijken we wakker te zijn, maar zeer weinig individueel bewustzijn te zijn van datgene waar we bewust van zouden kunnen zijn.
Ondanks vele onzerzoeken is de slaaptoestand van mensen nog steeds een raadsel. Het lichaam en haar sensoren worden afgeschakeld als primaire informatieverstrekkers en de normale cognitie die al die prikkels interpreteert naar het beeld dat werkelijkheid heet is buiten bewustzijn. Onze cognitie is er even niet en daarmee lijken we onbewust van alles wat er om ons heen gebeurt. Opeens is vrije associatie mogelijk zonder het te kaderen, heb je ooit het geluid van de wekker geïntegreerd in je droom op het punt van wakker worden? Het kon van alles zijn, een bel, brandweerauto, telefoon of nog vreemder. Pas op het moment dat onze cognitie terugkomt wordt het opeens weer het geluid van de wekker en tsja, opstaan dan maar.
Het lijkt er derhalve op dat we onze cognitie nodig hebben om deze wereld te interpreteren, ons zogenaamde wakkere verstand dat ons vertelt wat wat is. Zonder dat kon alles van alles zijn. Als we wakker zijn zijn we derhalve continu bezig om onszelf en anderen te vertellen wat deze wakkere wereld is, hoe je het kunt zien en hoe het beleefd moet worden. Onze beleving die nergens anders bestaat dan in conceptuele vormen in onze cognitie. Het mag dan ook geen wonder heten dat er vanaf onze geboorte allerlei vormen ingeramd worden teneinde iets van controle te hebben over de mogelijke vrije associatie die mensen maar zouden kunnen hebben.
Lucide dromen of een tripje met één of ander middeltje bieden een blik achter het gordijn van beleving, een volgende droomwereld of misschien wel realiteit achter de wakkere wereld. Zodra de cognitie losgeweekt wordt van de ingeramde vormen ontstaat interpretatievrijheid. Hetzelfde maar dan opeens toch heel anders. De mogelijkheid om bewust te ondervinden dat beleving rechtstreeks gekoppeld is aan de eigen vormgeving of gedachtenstroom wordt vaak afgedaan als hallucinatie en verre van reëel. De vraag dient zich dan echter aan wat er reëel is aan voorgeprogrammeerde kunstmatige interpretatie onder dwang van een soort consensus.
Mogelijk (be)leven we in een wereld die niet helemaal de onze is, geleidelijk zijn we gaan aannemen dat de wereld is zoals die ons wordt voorgespiegeld en verteld. Van de ontelbare mogelijkheden om zaken te zien en te interpreteren lijkt er eentje vastgeankerd te zijn en die beleven we dan als we zogenaamd wakker zijn. Als we slapen trekken we ons niets aan van hoe de wereld zou moeten zijn en bij het wakker worden wurmen we ons weer in het keurslijf van hetgeen we onszelf en elkaar vertellen. En dit alles gebaseerd op hetgeen we onszelf en elkaar al jaren verteld hebben.
Wakker worden in een voorgevormde wereld, in een voorgevormde cognitieve beleving, is soms wel lastig temeer het helemaal niet zo moeilijk is om een wereld voor te stellen die niet zo moeilijk is als de onze. Een wereld waarin illusies zoals Sandy Hook, 9/11 en meer van dat soort brouwsels die opzettelijk een collectieve beleving tot realiteit maken gezien kunnen worden voor wat ze zijn, mindcontrol en het bouwen van een belevingsgevangenis.
Het kan natuurlijk zijn dat ik vastzit aan een zeer verouderde computer die wat moeite heeft 's morgens het programma "realiteit" te laden waardoor het vrij lang duurt om wakker te worden. Mogelijk lopen er wat modernere zielen rond die een instant-on peeceetje hebben en per direct wakker zijn. Toch heeft het ook wel wat, zo tijdens het langzame laden van het realiteitsprogrammaatje is het lichaam al functioneel en ben ik in staat om als volstrekte zombie naar het toilet of het koffiezetapparaat te schuifelen. De meest basale functies draaien al maar ingewikkelde dagelijkse constructies als wat gebeurt er allemaal in de wereld, is er nog nieuws bijvoorbeeld, zijn nog niet actief. En er zijn van die dagen dat die zaken helemaal niet actief worden totdat één of andere onverlaat je weer dwingt om om te gaan met de voorgevormde realiteit.
Een dwingende realiteit die volledig geënt is op herinnering. Het wakker worden is dan ook niet meer dan het herinneren van wat we onszelf allemaal wijsgemaakt hebben ofwel het laden van het programma. Zonder een vorm van geheugen zou de dag weer helemaal blanco gestart kunnen worden zonder te vervallen in de dwang van continue en repeterende bevestiging die schijnbaar nodig geacht wordt om ons leven te leiden zoals we het leiden.
Wanneer 's morgens de zelfbevestigende fictie die realiteit genoemd wordt nog maar even gelaten wordt voor wat het is kan de dag nog alle kanten op. Zodra de programmering invalt is het echter gedaan met de pret en kan slechts binnen die kaders iets aan de werkelijkheid gedaan worden.
Heerlijk dat wakker worden, maar wakker zijn...