Zo ongeveer iedereen heeft wel een beeld van anarchisme of anarchisten, voor hen die het begrijpen heeft het een positieve inhoud en voor hen die het niet begrijpen heeft het vooral een negatieve inhoud. Nog afgezien van de feitelijke of etymologische betekenis van anarchie leeft er vooral een gekleurde perceptie.
Zonder heerser mag duidelijk zijn. Als niemand een heerser heeft dan is er geen mens die iets of iemand boven hem of haar heeft staan en dat maakt iedereen gelijkwaardig, niemand is meer of minder dan de ander. Eenvoudiger is het niet te maken, gelijkwaardiger ook niet maar het lijkt juist die gelijkwaardigheid te zijn die leidt het tot veel onbegrip. In een samenleving als de onze welke ingericht is als hiërarchische maatschappij is het ook best lastig om een concept als gelijkwaardigheid te laten leven, de illusie leeft dat er reeds gelijkwaardigheid heerst. Waar voor velen gelijkwaardigheid gelijk staat aan het voor de wet gelijk zijn, iets dat er al vroeg ingepompt wordt, is er van werkelijke gelijkwaardigheid geen enkele sprake.
Iedere regel, wet of andere beperking die verder gaat dan "wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet" is discriminerend en ondermijnt de gelijkwaardigheid. Het mag duidelijk zijn dat het hier dan enkel gaat om één-op-één uitwisselingen. Bij zulke uitwisselingen heeft een orgaan als staat of overheid waaraan slechts enige vorm van autoriteit wordt toegedicht vanuit een vermeende steun van velen, geen enkel gewicht. Ook al zijn er 16 miljoen mensen zijn die zouden vinden dat ik iets zou moeten vinden, denken of doen, dan kan er slechts sprake zijn van gelijkwaardigheid wanneer de stem van 16 miljoen gelijkwaardig is aan de stem van één. Zodra ik vind dat mij iets niet aangedaan moet worden is dat de grens waartegen de 16 miljoen aanlopen wanneer gerespecteerd wordt dat je een ander niet aandoet wat je zelf niet wilt dat jou aangedaan wordt.
Het vergt misschien wat inlevingsvermogen om eens in de schoenen te gaan staan van de zogenaamde tegenpartij, zou je in gedachten in zijn of haar positie verkeren en dan tot de conclusie komen dat bepaalde zaken maar beter niet gedaan kunnen worden dan zou het de mens sieren om dat te respecteren en vanuit de gedachte "wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet" een andere oplossing proberen te zoeken. Helaas gaat dat in onze huidige maatschappij niet op. Door allerlei regels en wetten welke desnoods met geweld uitgevoerd en/of gehandhaafd worden, is er altijd wel een mogelijkheid te vinden om een ander te dwingen tot iets dat je eigenlijk niet zou willen dat je zelf overkwam. Sterker nog, deze praktijk wordt tot in zijn meest extreme vorm gepropageerd als goed, goed voor de maatschappij en de mens. Een politieagent die graag zijn eigen bekeuringen laat versnipperen en als tegenprestatie daarvoor maar weer een aantal anderen op de bon slingert is nog maar een klein druppeltje op een gloeiend hete plaat.
Als hoopje samenlevende mensen hebben we een maatschappij gecreëerd die alle gereedschappen biedt om voorbij te gaan aan het meest fundamentele en onontkenbare aspect van mens zijn, het mens zijn. Hiermee wordt bedoeld dat het mens zijn gelijk is voor ieder mens, niemand uitgezonderd. Ben je mens dan ben je ook volledig mens, niets meer of minder dan een ander mens die ook slechts mens is. Willekeurig door mensen in het leven geroepen entiteiten als staten, overheden, gezagsdragers *kots* en andere ficties hebben een aan het mens zijn ondergeschikte rol of, zouden het moeten hebben. Zodra de mens zijn mens zijn op gaat geven aan entiteiten die door hemzelf geschapen zijn heeft ie daarmee getekend voor zijn eigen uitroeiing en dat zien we dan ook in de dagelijkse praktijk, menswaardigheid is ondergeschikt geraakt aan het vermeende belang van de zelf geschapen entiteit.
Het roepen van een overheid om toch maar vooral de maatschappij en haar belangen in acht te nemen wordt door velen gezien als een lovenswaardig streven waar de maatschappij slechts het speeltje is dat geschapen is door mensen. We hebben het hier over het speeltje dat belangrijker geacht wordt dan het mens zijn. Voor velen is het meer dan okee om het eigen mens zijn te offeren aan een illusie, een illusie die uiteindelijk haar ugly head zal laten zien wanneer er een daadwerkelijke keuze tussen maatschappij en mens gemaakt moet worden. Zolang de hoeders van de maatschappij, wat overigens eerder voor afbraak van de samenleving staat dan er synoniem voor te zijn, de mensen kunnen laten geloven dat zij het belang van het individuele mens zijn vertegenwoordigen en bevorderen zullen velen de maatschappij ondersteunen en offers brengen ten laste van het eigen mens zijn.
We hebben te maken met mensen en met mensen in functie, ieder mens is gelijkwaardig maar binnen een maatschappelijke hiërarchie bekleden mensen een functie. Zie het maar als een bedrijf waar er leidinggevenden en ondergeschikten zijn, bedrijfsmatig een heel normale situatie. In onze maatschappij geldt dit evengoed maar is dat eigenlijk wel hoe we willen leven? Gaat het niet voorbij aan de gelijkwaardigheid wanneer er geen moment is om te ontsnappen aan de hierarchie? Is een samenleving op basis van gelijkwaardigheid daarmee niet iets heel anders dan een gedwongen leven in een maatschappij? Jawel gedwongen, zolang er door de overgrote meerderheid geloofd wordt dat we in een hiërarchische maatschappij leven in plaats van in een gelijkwaardige samenleving zullen velen dwingende, onderdrukkende en zelfs gewelddadige middelen niet schuwen om hun vermeende recht te doen gelden.
Wanneer we eens zouden kijken naar het waarom van het creËren van een entiteit die geen mens is maar wel een interactie met mensen aangaat kunnen we heel snel komen tot de werkelijk crux, angst. Angst om als mens verantwoordelijkheid te dragen voor daden. Zaken die je als mens tegenover mens niet zou doen omdat het morele kompas nog enigszins werkt kunnen heel eenvoudig uitgevoerd worden door een entiteit die die verantwoordelijkheid overneemt. Het creëren van een kunstmatig belang dat niets te maken heeft met bevordering van menswaardigheid of er zelfs tegen in gaat maakt dat je als mens de virtuele entiteit zaken kunt laten uitvoeren die je als mens niet zou doen. Als bedrijf moeten we mensen ontslaan, als land moeten we oorlog voeren, als geloofsgemeenschap moeten we andersdenkenden de nek omdraaien in plaats van ik moet mensen hun broodwinning ontnemen, ik moet anderen gaan vermoorden en om mijn plek in de hemel veilig te stellen moet ik een ander van het leven beroven.
Als bestuurder van een virtuele identiteit kun je je heel makkelijk verschuilen achter zaken als landsbelang, bedrijfsbelang etcetera en daarmee je menselijke verantwoordelijkheid voor elkaar ontlopen, ach ja je kon er ook niet aan doen hè, de plicht riep. Zou Jack de Vries ook zo'n oorlogspleiter zijn geweest als ie in zijn eentje in Afghanistan daar maar eens vrede moest gaan brengen door eigenhandig mensen om te brengen of zou ie zijn loop toch maar liever administratief gebruiken.
Bestuurders van, en de maatschappij zelf, hebben baat bij een bestuurbare maatschappij en zijn daarmee de natuurlijke vijanden van een gelijkwaardige samenleving. Niet alleen zijn het vijanden van elkaar maar de strijd wordt ook dagelijks gevoerd voornamelijk door het creëren van angstbeelden. Nu is angst vooral een illusie omdat het slechts gaat om zaken die (nog) geen werkelijkheid zijn maar desalniettemin heeft het een zeer grote impact op menselijk gedrag. Wanneer de waarheid zich niet hoeft te verdedigen en gewoon waar kan zijn moet de illusie wel met veel tamtam gebracht worden en dat mogen we dan ook dagelijks via de zogenaamde mainstream media ervaren. Datgene dat gebracht wordt langs verschillende kanalen lijkt sterk gericht op het bevorderen van een maatschappelijke en bestuurbare illusie waarbij autoriteit verheerlijkt wordt ten koste van mens- en gelijkwaardigheid.
Een ieder die werkelijk streeft naar gelijkwaardigheid en de hiërarchische structuur als niet menswaardig beschouwt is een vijand van iedere bestuurlijke autoriteit, niet omdat het een slecht mens is maar omdat hij of zij niet meewerkt aan het in stand houden van de illusie. Hij of zij zal weggezet worden als een gevaar voor de maatschappij en is dat feitelijk ook, de vergeten zinsnede is vaak dat hij of zij wel graag een gelijkwaardige samenleving wenst maar dat dat haaks staat op een hiërarchische maatschappij.
Maatschappelijk onverantwoord anarchisme? Yep, op naar een gelijkwaardige samenleving.