Ofwel twee pijlers die als een onlosmakelijk geheel vorm geven aan onze perceptie.

Om iets te manifesteren is er een onderscheid nodig, licht heeft donker nodig, muziek heeft stilte nodig, alles heeft een onderscheid of wel een tegengesteld iets nodig om zich te manifesteren. Probeer je eens voor te stellen dat er alleen wit zou zijn, hoe zou je dan een letter weer kunnen geven?

Een veelal onbegrepen begrip liefde en een nog meer onbegrepen begrip angst is ook zo’n stelletje. Waar veelal wordt gedacht dat haat het tegenovergestelde is van liefde, is voor mij is haat enkel het ontbreken van liefde. Laten we voor nu eens zo proberen:

Angst is een illusie van dingen die niet bestaan, een hersenschim, een inbeelding die mogelijk waarheid kan worden maar het (nog) niet is.

Liefde is een gevoel van dankbaarheid voor de dingen en mogelijkheden die daadwerkelijk bestaan, voor jezelf en alles om je heen. Zou dat allemaal niet bestaan dan zou je zelf ook niet (kunnen) bestaan.

In ons hersenpannetje hebben we de mogelijkheid te kiezen uit vrije wil of we zaken vanuit liefde of angst benaderen maar zijn we ons daar meestal niet van bewust. Veelal identificeren we ons met het opkomende gevoel zonder er bij na te denken dat we een keuze hebben. Mocht het opkomende gevoel er één van angst zijn dan zijn we bang, althans dat is onze perceptie.

Daar we veelal geen besef hebben van de mogelijkheid om te kiezen, leven we zonder de mogelijkheid om gevoel te rationaliseren. Nu is dat normaal gesproken helemaal niet erg, een goede intuïtie voorkomt een hoop denkwerk waardoor vele zaken eigenlijk automatisch hun weg vinden. Wanneer echter, zoals al eeuwen gebeurt, angst wordt gebruikt voor beïnvloeding van mensen om er daardoor controle over uit te oefenen, dan wordt het tijd het één en ander eens wat preciezer te onderzoeken.

Zolang we geen besef hebben van het feit dat we zelf kunnen en mogen bepalen hoe onze perceptie eruitziet, blijven we ons identificeren met ons gevoel. We missen dan het proces van denken dat tussen waarneming of idee en perceptie staat, een proces dat we zelf kunnen beïnvloeden. Het vergt wat begrip en oefening om dat te onderkennen maar zodra we ons dat gewaar worden blijkt dat we a) niet in ons denken bestaan en b) we niet ons gevoel zijn.

Onze ervaring ofwel perceptie is een samengesteld geheel van waarneming of idee, eerdere ervaringen, een herkenning van de waarneming en de koppeling van al deze zaken op basis van hetwel angst danwel liefde.

De koppeling kan enkel gebaseerd worden op bestaande zaken en mogelijkheden of op illusionaire, derhalve enkel gebaseerd worden op angst of liefde. Eventueel kan het een combinatie van beiden zijn maar toch enkel gebaseerd op deze twee mogelijkheden.

Wanneer we zouden onderkennen dat angst een rol speelt bij onze perceptie, dan wordt het een deel van onszelf. Maar waarom zou het een deel van onszelf moeten zijn wanneer angst gaat over illusionaire, dus onwerkelijke, zaken. Wanneer het gaat over mogelijkheden die zich zouden kunnen manifesteren maar dat naar alle waarschijnlijkheid niet doen en al zeker niet als we er over nadenken en het daarmee dus afwenden?

Zouden we angst dan wellicht verkeerd begrijpen, zou het een onbewuste waarschuwing zijn om eventjes stil te staan bij mogelijk onheil. Als we dat zo zien dan zouden we angst, zodra deze opkomt serieus moeten nemen en voldoen aan de vraag: hé dit kan misschien gebeuren, zou je even een rationele afweging willen maken?

Als we niet bewust zijn van deze tussenliggende stap dan wordt onze perceptie de waarheid van de illusie die door angst wordt ingegeven. In plaats van het maken van een inschatting van de werkelijke dreiging, wordt de volledige illusie leidend. Er wordt een zeer grote waarschijnlijkheid verbonden aan een mogelijk zeer kleine kans op manifestatie.

Doordat dit gebeurt leven we veelal met illusies in ons hoofd en wordt de werkelijkheid aangepast aan deze illusies waardoor we uiteindelijk te maken krijgen met een self-fulfilling prohecy. Een waar stukje beïnvloeding van onszelf en onze realiteit, we creëren waar we bang voor zijn.

Zouden we wél de rationele afweging maken en daarbij onderkennen dat alles aanwezig is om een mogelijke manifestatie van de illusie te voorkomen indien gewenst, dan gebruiken we datgene dat er is, de realiteit, om een onwenselijkheid in de realiteit te voorkomen. Ook hier bouwen we onze eigen realiteit maar in dit geval doen we dat vanuit een besef van de werkelijkheid en haar mogelijkheden.

Al met al een aardig principe maar wel eentje met mogelijk gevaarlijke toepassingen. Wanneer door kwaadwillenden wordt beseft dat vele mensen angst ongefilterd naar perceptie doorsturen dan ontstaat de mogelijkheid om te laten manifesteren wat in de illusie van de mensen wordt geplant. Kwalijk misbruik van kennis toegepast op onwetende en onschuldige mensen.

Soms ervaren we liefde als we beseffen wat er is en soms angst als we ons weer eens laten leiden door dat wat er niet is. Misschien tijd om eens te kijken naar wie we zijn in plaats van ons zorgen te maken over wie of wat we moeten worden.

En als we dan toch willen fantaseren, misschien zouden we dan eens kunnen beseffen dat alles er al is, we hoeven het enkel te (laten) manifesteren.