Ronddolend in een collectieve gekte zijn er van die kleine dingetjes die wel eens opvallen. Onbeduidende zaken die bij nadere beschouwing toch wat groter blijken te zijn. Zo bleek de afgelopen weken een bepaalde hang naar keuzevrijheid de kop op te steken. Wellicht dat de aankomende verkiezingen voor één of ander Europa-dingetje er wat mee te maken hebben, misschien ook niet.
Nu zijn verkiezingsdingetjes niet echt aan mij besteed maar een aantal associaties die in mijn omgeving veelal ongemerkt gemaakt worden wou ik toch maar eens delen. Associaties die, als ze niet zo intens triest waren, meer dan grappig zijn. Een voorbeeldje: "zeg, jij bent toch tegen Europa hè, stem jij dan Wilders?" of "dat één zijn van jou, daar past een eensgezind groot Europa toch prima in?".
Onbewust zijn dit enorme aanslagen op mijn belevingswereld en naar alle waarschijnlijkheid zouden bloeddrukmeters volledig in het rood gaan als er op dat soort momenten eentje aangekoppeld was. Iets als Europa kan mij volledig gestolen worden en het geheel boeit mij geenszins daar het net zo'n fictie is als de Europeaan. En toch, heel subtiel en onbewust, lijkt het keer op keer weer dat het maken van een keuze een voordeel met zich mee zou kunnen brengen. Dat het uitbrengen van een stem mogelijk nut zou kunnen hebben.
Veel van dit soort op het eerste gezicht redelijk onschuldige en weinig begripvolle vragen komen dan ook van mensen van wie je wel polariserende of weinig doordachte vragen kunt verwachten. In de volksmond zou je het onbewuste mensen kunnen noemen maar dan doet de vraag zich voor waarvan ze zich niet bewust zijn. Dat velen zich niet bewust zijn van de innerlijke vrijheid die het anarchisme biedt kan vrij eenvoudig begrepen worden. Dat velen zich niet bewust zijn van de grote intelligentie die ze aanwenden om het eigen onbegrip en het veelal zelf geclaimde "ik ben nou eenmaal niet zo slim" op te houden baart echter wat meer zorgen.
Een klein stapje verder is zelfs te zien dat deze intelligentie aangewend wordt om net zo'n aanslag op mijn belevingswereld te plegen als mijn gedachten een aanslag plegen op die van hun. Een veelal onbewuste ego-strijd waarin de zogenaamd onbewuste zich door onbegrip aangevallen voelt en de zogenaamd bewuste aanvallen afdoet als onbegrip. En dit is niet zo maar een strijd, maar het is een strijd die op de top van intelligentie wordt gevoerd. De zogenaamd bewuste is zich vaak totaal niet bewust van het niveau waarop deze strijd wordt gevoerd, de focus op het gebrek aan inzicht of intelligentie verhult de onbewuste beïnvloeding door de zogenaamd onbewuste. Iets waarvan de zogenaamd onbewuste zich ook niet bewust is.
Een hyper-intelligent spel dat gespeeld wordt door ego's die op onderliggend niveau niets voor elkaar onderdoen. Onderliggende gelijkwaardigheid met ego's die elk hun eigen wereld bouwen en er niet van gediend zijn dat deze omver gekegeld wordt. Hierbij is het dan ook totaal irrelevant of ideeën door propaganda of door eigen ontdekking een beleving hebben gevormd. De intelligentie die gepaard gaat met het bouwen en onderhouden van een eigen belevingswereld is er eentje die vaak aan het oog onttrokken is. Onzichtbaar maar juist op dat niveau werkzaam en beresterk. Een onderliggende drijvende en zeer intelligente kracht.
Ik zie helemaal niets in een Europa maar bij een vraag of ik dan maar Wilders stem bekruipt toch heel even het gevoel dat het een aantrekkelijke keuze zou kunnen zijn. Heel even, en in eerste aanleg onbewust, word ik meegenomen in het frame dat voorgesteld wordt. Eigenlijk heb ik de keuze al gemaakt om Wilders te stemmen omdat ik Europa niets vind en pas wat later dringt het door dat stemmen om meerdere redenen volledig zinloos is. Ik ben heel subtiel geprikt op mijn idee over Europa en dat heeft een hele rits gedachten in gang gezet. Te beginnen met de verdediging van het eigen idee dat Europa niets is en al het mogelijke doen om dat monster niet te laten bestaan. Mogelijk zelfs een stem uitbrengen op de PVV, Wilders was al een associatie in de eerste plaats.
Een confrontatie met mijn eigen identificatie met mijn eigen ideeën. Ongemerkt vindt deze plaats en lijkt toch weer belangrijk te zijn. Een flink aantal jaren geleden heb ik alle ideeën en aannames tegen het licht gehouden die mijn belevingswereld voorstelden. Daarbij heb ik kunnen zien dat het mogelijk is om hiermee te spelen waarmee feitelijk iedere mogelijke belevingswereld te bouwen is. Zolang er geen identificatie met ideeën plaatsvindt zijn ze vrij en ben ik het ook. Zodra er echter een wereld gebouwd wordt, mijn voorstelling van zaken, dan worden wat zaken in een logica gegoten. Dat stukje logica vormt dan de kaders van mijn beleving, ik, een idee dat ideeën bindt.
Zodra er (weer) een wereld gebouwd is blijken we over een ego te beschikken dat deze met hand en tand verdedigt. Veelal onbewust wordt er alles aan gedaan om deze wereld te laten bestaan en haar te beleven zoals voorgesteld. Of je er van bewust bent dat je je eigen wereld bouwt of niet doet niet zoveel ter zake, er lijkt een mechanisme te bestaan dat er alles aan doet om je eigen wereld in stand te houden. Nuttig en noodzakelijk om een ik te kunnen zijn. Rete-intelligent ook nog daar het voorstellingen kan maken waar je normaal nooit op komt.
Helaas kan dit mechanisme slechts dat, een enkele identificatie of wereld in stand houden. Met meerdere werelden of werelden in werelden kan het ego niet zoveel. Letterlijk en figuurlijk simplisme is daarmee het domein van het ego. Een set zwart-wit keuzes gebaseerd op afwijzing of acceptatie, houdt het mijn beleving in stand of niet. Een focus welke slechts op zelfbehoud is gericht en daarmee weinig ruimte biedt voor waardering.
Waardering zou kunnen ontstaan door eventjes te ontsnappen aan het ego-domein en een blik te werpen op datgene dat het allemaal mogelijk maakt. Vanuit het besef dat een ieder een eigen beleving beleeft en de geboden mogelijkheid dat een ieder een eigen beleving kan beleven opent zich een wereld van mogelijkheden. Volledige keuzevrijheid om aan de hand van de meest fantastische ideeën een belevingswereld te bouwen die daarna automagisch door het ego in stand wordt gehouden.
Een beleving binnen het ego-domein biedt derhalve geen keuzevrijheid meer, daar kan slechts beleefd worden welke keuzes gemaakt zijn. Een keuze voor of tegen Europa, Wilders of wat dan ook is niet meer dan een autorespons mede mogelijk gemaakt door eerdere daadwerkelijke keuzes. Het idee dat er hier daadwerkelijke keuzes gemaakt kunnen worden die er enigszins toe doen is dan ook niet meer dan een ego-gedreven afleiding van waar werkelijke keuzes gemaakt worden. Kan ook slecht anders, 't ego zou een zeer slechte job doen wanneer het niet datgene zou doen waar het voor is.
Keuzevrijheid is prachtig, maar dan niet in het stemhokje.