Voor hen die wat te kiezen hebben en zij die onbewust zijn van keuzemogelijkheden.
Ieder moment van de dag kan en mag je keuzes maken, ieder moment weer. Maak je ze bewust en rijd je zelf of zit je lekker comfortabel en laat je je rijden over de weg die de chauffeur neemt. Maakt het eigenlijk wel uit welke keuze gemaakt wordt of is het een vorm van vrijheid die je elkaar kunt gunnen?
Velen hebben bewust of onbewust de keuze gemaakt om zich te laten rijden, op het kaartje staat “er ligt geluk in het vooruitschiet, wees welkom aan boord”. Met z’n allen in een hele grote bus is er voldoende ruimte om met elkaar van mening te verschillen over de indeling van de bus, de plaats bij het raampje enzovoorts maar ook voldoende mogelijkheden om elkaar te helpen bij een bezoekje aan het toilet. Een grote happy family op weg naar het geluk.
Al rijdend komt de bus individuen tegen die hun eigen weg naar geluk rijden, soms dezelfde kant op, soms in tegengestelde richting, een bont spektakel. Na een tijdje rijden in de bus begint er wat gemor te ontstaan, hoe lang duurt het nog voor we er zijn? Het antwoord: het duurt nog wel even, geniet ondertussen van de rit is voor sommigen tegen dovemansoren gericht. Het moet sneller, er zijn beperkingen. Tijdens de verschillende stops wordt aan andere weggebruikers gevraagd of ze niet in of achter de bus aan willen rijden zodat de bus sneller vooruit kan. Ook wordt aan tegenliggers of kruisenden gevraagd of ze niet beter de reis van de bus ongehinderd voort kunnen laten gaan. Sommigen geven hier gehoor aan en de bus kan net iets sneller rijden.
Niet snel genoeg naar de zin van sommigen en er wordt er overgegaan op wat meer drastische maatregelen, in de bus wordt gezocht naar mensen die mee willen helpen de bus sneller te laten rijden. De plekken aan het raam worden opgeëist door de ‘helpers’ van de reis, het aantal stops verminderd en toiletbezoek gerantsoeneerd, alles om het doel maar sneller te bereiken.
Enkelen vinden de reis onaangenaam worden en stappen uit waarmee ze veel hoon, kritiek en ondankbaarheid oogsten. Je moet helpen om ons sneller te laten gaan. Hé, ik heb betaald voor deze rit tot het eind, geniet van waar ik geen gebruik van maak, so long. Dit kan natuurlijk niet lang goed gaan en er wordt een policy ingesteld dat het verlaten van de bus een vorm van ondermijning van het doel is en niet meer toegestaan kan worden. Het gezamenlijk besef dat je elkaar nodig hebt doet bijna iedereen instemmen, hèhè weer lekker saampjes onderweg naar het doel.
Degene die uitgestapt is ziet de bus vertrekken en kijkt eens rond, ga ik lopen of eerst eens ontdekken en genieten van wat hier is. Even een eindje de benen strekken en dan maar eens gaan genieten, al lopend kruist hij de weg van de bus en wordt bijna platgewalst en daarbij uitgescholden en onder vuur genomen door schutters op het dak, maak plaats, maak plaats wij moeten er sneller voorbij naar een belangrijk doel.
Nauwelijks bekomen van de schrik ziet hij de bus alweer van de andere kant aankomen, het lijkt erop of de bus hem achtervolgt, waar gaat die bus heen? Snel even buiten de gebaande wegen en tot rust komen, wat is hier aan de hand?
Even buiten de gebaande wegen rondkijkend ziet ie vele bussen rijden, de één wat harder dan de andere, de één met nog meer haast dan de andere. Ze lijken maar niet uit het zicht te verdwijnen en even later wordt duidelijk waarom, er ligt geen weg die tot over de horizon rijkt. Er wordt enkel op een gebaande weg gereden, een oneindig achtje dat kruisen mogelijk maakt.
Tevreden over het feit dat ie uitgestapt is creëert ie zijn eigen weg en zoekt het geluk voorbij de horizon, een road to nowhere…