Als individuutje op deze wereld is het meer dan eenvoudig om deel uit te maken van het geheel. Sterker, het is vrijwel onontkoombaar om er deel van uit te maken. Niet alleen wordt je continu geconfronteerd met visies, meningen en zogenaamde waarheden van anderen, nee, er wordt ook nog eens impliciet en expliciet gevraagd om er zelf een visie of mening op na te houden. ‘t liefst eentje die die van een ander bevestigt zodat dat beeld meer bestaansrecht verkrijgt.
Vele beelden worden gemaakt en bestaan slechts bij de gratie van de bedenkers en diegenen die haar volgen. Of het nu om Al qaida, een financiële crisis of vreemde griepsoorten gaat, er is een beeld geschapen en er zijn volgers vanuit verschillende motieven. De één ziet er een individueel voordeel in, de ander wil graag dat het beeld verdwijnt omdat het wat angst inboezemt. Dit maakt een massa volgers van die beelden eigenlijk tegenstanders van het originele beeld, de massa wil geen terorristen, financiële sores of griep. Het beeld zou beter kunnen verdwijnen.
In onze snelle digitale informatiewereld met haar vele beeldenkanalen is het laten ontstaan van een beeld geen enkele kunst, ‘t is slechts de kunst om een beeld te voorzien van een vorm van waarheidsbeleving. Propaganda en tegenwoordig wat moderner en minder dramatisch klinkend: spinning. Het propageren van een beeld of visie, iets wat ook gebeurt nu je deze tekst leest, brengt wat mechanismes op gang, je wordt gevraagd iets met de inhoud te doen.
Het beeld dat geschetst wordt bouwt mee aan het eigen wereldbeeld. Zodra aandacht gevraagd en gegeven wordt vormt zich een eigen interpretatie van het originele beeld en wordt het op één of andere wijze ingepast. Het beeld mag een plaats hebben of zou moeten verdwijnen, het bevestigt het wereldbeeld of is er een bedreiging voor.
Een bedreiging van het eigen wereldbeeld maakt angstig en roept op tot actie om het geschetste beeld niet te laten bestaan. Waar angst slechts een illusie is daar het enkel betrekking heeft op iets dat (nog) niet is, krijgt het toch al een vaste voet aan grond. De illusoire mogelijke ongewenste toekomst is nu reeds realiteit en moet bestreden worden.
Een bomaanslag wordt al snel een angst voor terrorisme, niet het leed dat het eerste beeld, de bomaanslag, oproept is leidend, nee, de mogelijke gevaren van .. vul zelf maar in. Aan datgene wat gebeurd is kan niets meer worden gedaan en dat vindt al snel een plaats. Het spinnen van een schuldige en angst voor mogelijke herhalingen leidt tot een toekomstbeeld dat bestreden moet worden. De oplossingsgerichte media, zelfbenoemde experts en politici denken op allerlei wijzen wel even met en voor u mee.
Een opgedrongen beeld, uw aandacht wordt gevraagd en beter ware het dat u zich zelf ervan gaat overtuigen dat actie noodzakelijk is, al was het alleen maar om al die praatjesmakers aan het werk te houden. De snelheid waarmee dit gepaard gaat geeft reden tot nadenken, nog voor dat er een eigen kijk op het geheel plaats kan vinden wordt er een verhaal gemaakt. Objectiviteit is verleden tijd en het ontaardt in een strijd mijn gelijk versus jouw gelijk, zwart-wit polariserend. Je volgt het beeld of je verwerpt het.
Het beeld ontdaan van alle blabla is boem, iets is gebeurd. De fysieke impact is beperkt tot een paar honderd vierkante meter in Oslo, de rest maakt het wereldwijd. Ongewild wordt u betrokken, gedwongen om met een feitenkennis die ongeveer gelijk is aan nul een beeld te vormen. Beelden, experts, verhalen en geuitte onderbuikgevoelens worden tot vervelens toe voorgeschoteld om je maar vooral tot een eigen waarheid te laten komen die vervolgacties ondersteunen.
Get the fuck out of my head, ‘t is meer dan duizend kilometer verderop, qua doden een impact die kleiner is dan een dagje opbouwmissie in Afghanistan of Irak en al helemaal geen aanleiding om er in Afhanistan, Irak of waar dan ook nog maar een paar overhoop te knallen.
Het ongedwongen kennis nemen van feiten is een wijze om te zien wat er gebeurt in de wereld. Het bombardement van propaganda is het aanzetten tot een denkwijze, manipulatie van zowel aandacht en energie alsook een doelgerichte inbreuk op de privacy. Mijn privacy.
Ontelbare drones wauwelen over iets dat ze slechts op beeld en in een vorm van verhaal gezien en gehoord hebben. Alsof de constant tetterende TV, radio en internet nieuwsflitsen al niet erg genoeg zijn.
‘t is toch wat hè? Nee het is niets, gewoon doorlopen en je eigen weg gaan
Maar da’s toch erg? Nee!
Kan hier ook gebeuren! Ja, en? Shoot zit ik er toch in.
Iedere seconde aandacht aan iets anders dan de daadwerkelijke feiten, mocht je er al in geïnteresseerd zijn, voedt een illusie die daardoor groeit en uiteindelijk tot bloei komt in maatregelen die de illusie verder voeden en daarmee een deel van het leven gaan vormen. Een blijvende impact op het leven van jou, mij en zelfs dat van ongeborenen. Een drukkende historie vanuit een illusie.
Misschien zijn we hier op deze aardkloot om te leren en dan ligt hier iets voor, hoeveel van ons gedrag en onze waan van realiteit is gebaseerd op groeiende illusies uit het verleden? Alles dat ooit fout is gegaan is waarschijnlijk om toen goede redenen gedaan. Illusies van toen hebben nu nog impact. Zijn we nu nog steeds bezig om hetzelfde concept te herhalen?
Misschien dat het instellen van wat tirannie zou kunnen helpen, tirannie in het eigen hoofd waardoor de waan van de dag en de bijbehorende illusies geen voedingsbodem hebben en datgene dat als betrokkenheid wordt geclassificeerd vals kan blijken.