Velen hebben een ideaal en uiten dat ook graag onbekommerd, het idee van vrije meningsuiting. Levend in de wereld zoals onze voorouders en wij hem gebouwd hebben wordt deze wereld dan min of meer als een gezamenlijk project gezien, iets dat samen gebouwd en ook samen gewijzigd kan worden tot iets dat aan de eigen wensen zou kunnen voldoen. Om aan deze innerlijke wens uiting te geven wordt er regelmatig door wat lieden geroepen hoe het zou moeten vanuit een eigen overtuiging of vanwege het charisma van een roeptoetert die het mogelijk maakt mensen zijn mening te laten verkondigen.
Zolang er verschillende meningen bestaan zal ons planeetje nooit okee zijn voor iedereen die er op verblijft en blijft er een continue hang bestaan naar verandering. Een constante verandering die we voor het gemak maar vooruitgang noemen om maar niet te hoeven zien dat al deze veranderingen nog nooit tot een vreedzame oplossing voor het samen leven hebben geleid. De idee dat de volgende verandering vanuit een nieuw ideaal wel tot het gewenste resultaat leidt blijft vanwege dit struisvogelgedrag levend en zorgt voor nogal wat elan bij idealisten.
Als de individuele voorstelling van een ideale wereld eens onder de loep genomen wordt dan blijkt veelal dat de gewenste verandering niets meer of minder inhoudt dan de vraag om conformisme van anderen aan het eigen ideaal. Hier blijkt dat het eigen ideaal niet realiseerbaar is zonder dat er anderen zijn die dat mogelijk maken, iets dat initieel gevraagd maar zoals de geschiedenis heeft bewezen ook regelmatig afgedwongen kan worden. Het communistisch ideaal liet dat met haar goelags aardig zien maar ook het kapitalisme kan er wat van met haar verborgen gevangenis van slavernij.
Zodra een ideale wereld voorgesteld wordt lijkt het noodzakelijk dat het ideaal onderschreven wordt en vanaf dat moment begint de zoektocht naar mensen die dat ideaal onderschrijven of ervan zouden kunnen profiteren. De focus op datgene dat niet goed is in wereld zoals die nu draait en een voorstelling van een wereld waarin deze problemen geen plaats meer kunnen hebben maakt een aardig verhaal waarin mogelijk velen zich kunnen vinden. Diegenen die zich nog bezighouden met de vervolmaking van het vorige ideaal zijn uit de tijd en als vanzelf een blokkade voor het nieuwe ideaal, een nieuwe verdeling heet zich gevormd.
Idealisme wordt veelal gezien als een vorm van hoop, hoop dat wanneer deze voorstelling tot werkelijkheid wordt er een betere wereld is ontstaan. Deze hoop echter is niets meer dan het creren van een nieuwe verdeling waarbij uiteindelijk deze verdeling weer opgeheven moet worden door het verdwijnen van andere idealen waardoor er slechts één ideaal overblijft dat door alle mensen wordt geleefd. Het ideaal van de één wordt daarmee de dictatuur van de ander waardoor er weer nieuwe idealen zullen ontstaan bij hen die zich hierdoor onderdrukt voelen.
Communisme, socialisme, kapitalisme, libertarisme, democratisme en nog veel meer ismes zijn allemaal benamingen voor idealen die hun werking ontlenen aan conformisme. Wordt niet meegegaan in het voorgestelde ideaal dan bevindt je je niet alleen buiten het ideaal maar wordt je ook gezien als vijand van het ideaal, een positie die velen het leven heeft gekost zowel letterlijk als figuurlijk. Ook het kapitalisme is onverbiddelijk voor hen die niet meegaan in de nietsontziende jacht op geld en doet velen hun leven verliezen in slavernij of anno 2012 sterven door een gebrek aan voedsel terwijl er meer voedsel vernietigd wordt dan noodzakelijk is om een ieder te laten leven.
Al die idealen, al die vragen aan anderen om vooral niet jezelf te zijn maar een idee van een ander te volgen. Zou er geen idealisme zijn dat die beperking niet kent? Een voorstelling van een wereld waarin de verdeling en onontkoombare vraag tot conformisme en opheffing van die verdeling niet bestaat, een isme dat niet verder gaat dan jezelf? Graag wil ik u een isme voorstellen dat de verschillen laat bestaan zonder te zoeken naar een opheffing of uitroeiing van andere idealen: anarchisme.
Anarchisme lijkt het meest onbegrepen ideaal bij die idealisten die anarchisten als idealisten betitelen. Het is meer dan ironisch dat het anarchistisch idealisme, iets dat niet verder gaat dan de vraag om jezelf te zijn en een ander zichzelf te laten, gezien wordt als een destructieve vorm van egoïsme. Waar eerder genoemde idealisten uiteindelijk de egoïstische wens hebben om een ieder aan hun ideaal te laten conformeren vanwege het feit dat hun idee anders niet tot bloei kan komen, is het anarchistisch ideaal persoonlijk uitvoerbaar zonder een ander te belasten.
Alle plannetjes of idealen die bedacht worden en een ander belasten zijn op zijn zachtst gezegd nogal ondoordacht, een vorm van simplisme die geen recht doet aan de geschiedenis en wat ervan te leren zou zijn. Door de eeuwen heen hebben we geleefd met verdeling en de poging deze verdeling op te heffen door strijd en het afdwingen van conformisme. Zou het gezien zijn dat een ieder zichzelf is met zijn of haar wensen dan zou reeds lang geleden geconcludeerd kunnen worden dat verdeling of individualiteit een natuurlijk en onontkoombaar feit is. De poging om de aard van iets op te heffen roeit het uit en dat lijkt dan ook op hetgeen waar we nu al eeuwen mee bezig zijn, het uitroeien van de mens als individu.
De aard van het beestje genaamd mens vindt haar idealisme in het anarchisme, het is een onderkenning van haar individualiteit en poogt haar te laten bestaan in een wereld waar andere idealismen leiden tot afdwingbaar conformisme dat de individualiteit opheft. Het is tevens de nederigste vorm van idealisme daar het ophoudt bij het individu, niet is af te dwingen en enkel te begrijpen. Het vaagt slechts om ieder mens te zien voor wat het is, een individu zoals jezelf in plaats van een radertje in één of andere ideale voorstelling die geen plaats biedt aan individualiteit.
We zijn minderheden van één, zo'n 7 miljard in totaal, verdeeld en allemaal mens. Het vormen van fictieve groepjes als partijen, naties of rassen verandert daar niets aan, als mens blijven we verschillende individuen. De idee dat een fictief groepje waaraan de individuele aard van de mens opgeofferd wordt ooit kan leiden tot een wereld waarin ieder individu zich goed kan voelen en zichzelf kan zijn is een illusie die al eeuwen tot strijd leidt. Een idealistische, onnatuurlijke en onmenselijke strijd die zichzelf nog vele eeuwen zal doorslepen zolang idealen verder gaan dan het individu.