Zou het werkelijk bestaan, een bestaansminimum? Sla je de kranten open of volg je wat gezever op de kijkbuis dan lijkt er daadwerkelijk een bestaansminimum te zijn dat in de ogen van velen nog veel te hoog ligt. Met andere woorden, er kan nog wel wat af. Vooral mensen die door hun zaligverklaarde slavenarbeid net een paar honderd euro meer overhouden dan 5 euro per maand schijnen er een mening op na te houden die de minder kapitaalkrachtige positie van anderen graag nog wat bevestigt.

Rationalisatie van de eigen situatie als zijnde een respectabele is slechts een placebo-effect. Het feit dat er mensen zijn die het minder hebben lijkt een vorm van voldoening te schenken. Niet alleen voldoening maar ook een primitieve uitwijkmogelijkheid die plaats lijkt te bieden om ook de minder bedeelden verantwoordelijk te houden voor het bestaan van wat narigheid in de eigen situatie. Ondanks de gevoelde, en op diverse fora en commentaren hardop uitgesproken, haat jegens hen die minder hebben zijn deze simpele zielen volledig afhankelijk van deze mensen die ze als uitlaatklep gebruiken. Een ego-bevestiging en zwaktebod.

Een bepaalde levensstandaard zou verdiend moeten worden en in onze maatschappij lijkt het erop dat verdienen slechts ten koste van elkaar kan gaan. Niet de bijdrage aan elkaars levensstandaard wordt gewaardeerd maar slechts de eigen levensstandaard afgezet tegen die van een ander. Het zou een kwestie van gunnen kunnen zijn maar de psychologische achtergrond ligt net wat dieper. Wat werkelijk speelt is angst. Angst om de eigen verhevenheid niet meer te kunnen rationaliseren en te moeten onderkennen dat het zogenaamde eigen leventje gewoon kut is.

De valse trots die voortkomt uit het zelf wel over iets beschikken, een baan, huis, auto of wat dan ook lijkt een eigen verdienste te zijn. Vanuit dat perspectief zou het voor ieder ander derhalve ook mogelijk moeten zijn om datgene te bereiken dat bereikt is. Een vergissing en niet meer dan een projectie die het eigen egootje een boost geeft. De eigen trots zou een indicatie kunnen zijn dat het allemaal niet zo makkelijk is, of is geweest, als het voorgesteld wordt.

De veelgeprezen eigen comfortzone is een investering geweest in oogkleppen en dat is binnen onze maatschappij in het geheel niet verwonderlijk. Zonder ooit een blik te werpen op het feit dat we slechts elkaar en ons planeetje hebben en het derhalve daarmee moeten doen, wordt slechts de focus gelegd op hetgeen dat het zogenaamde eigen succes in de weg staat. En, wanneer dat nog een beetje gevoed wordt ook door zelfbenoemde autoriteiten en propagandakanalen dan kan de zoektocht naar schuldigen beginnen.

Deze zoektocht lijkt op een heksenjacht maar verschilt er fundamenteel van. Waar in vroeger tijden de heksen daadwerkelijk verbrand en volledig uit het bestaan geweerd werden vindt er nu een wat andere jacht plaats. Net onder het oppervlak van de jacht bestaat de stiekeme wens dat de uitlaatklep blijft bestaan. Het is nu dan ook niet de bedoeling dat die mensen vernietigd worden of daadwerkelijk het zogenaamde eigen niveau bereiken maar dat ze blijven bestaan zoals ze zijn, minder.

Een bestaansminimum dat de eigen verhevenheid definieert. Des te kleiner het bestaan van anderen des te groter de zogenaamde eigen prestatie. Een bestaansminimum dat nodig lijkt, maar voor wie?