Hoe ziet een wereld er uit waarin menselijke soevereiniteit een geaccepteerd verschijnsel is, een grondrecht?
Waarschijnlijk een wereld waarin dogma verdwenen is, heerlijk, vooral wanneer je beseft dat je niet op anderen hoeft te wachten maar dat je het zelf kunt doen.
Wanneer onze opvoeding en educatie ons niet leidt naar de waanbeelden waarin we nu dagelijks leven kan een transformatie imho wel degelijk plaats vinden.
Onze educatie bestaat nu voornamelijk uit een opleiding tot goed burgerschap in plaats van een educatie in moraal en zelfkennis. De mate waarin we zelf in staat zijn om in te zien dat moraal en verantwoordelijkheid iets is dat vanuit onszelf komt in plaats van dat het extern opgelegd of aangepraat is, bepaalt voor een groot deel onze vrijheid.
Ik denk dat soevereiniteit absoluut is, hetzij je bent soeverein of slaaf, wellicht iets om onze soevereine heerseres Bea eens te vragen.
Vrijheid lijkt mij de mate waarin je je soevereiniteit laat gelden, onvrijheid de mate waarin je gelooft dat je niet soeverein bent.
Wanneer iedereen gelijk is aan elkaar, kan het niet anders zijn dat iedereen soeverein is, in ieder geval in de mens-mens relatie. Een staat, geïnstitueerd door mensen kan alleen onder mensen vallen en er dus nooit boven staan. Hieruit volgt dat de staat derhalve nooit de soevereiniteit van de mens kan aantasten.
Wie dan wel? In theorie niemand, in een samenleving als de onze welke gebaseerd is op dogma en een onderdrukt besef van soevereiniteit, kan bijna iedereen met een uniform, toga, kroon of ministerspost onder dreiging van geweld jurisdictie veinzen en zodoende het geloof laten ontstaan dat je niet soeverein bent en derhalve zeggenschap over je hebben.
Een grote illusie maar let op, wel eentje die vooralsnog door meer dan 99% van de bevolking wordt geloofd, aanvaard en tot op het bot zal worden verdedigd. Niet omdat het de waarheid is, maar omdat het zo wordt geloofd, wat weer voortkomt uit ons educatie/indoctrinatie systeem.
Het aanvaarden van de eigen soevereiniteit houdt onvoorwaardelijk in dat je de soevereiniteit van anderen ook aanvaardt, anders heb je zelf geen soevereiniteit.
Enkel en alleen dit besef maakt jezelf verantwoordelijk om een ander altijd als gelijke te zien en te behandelen ongeacht geloof, geaardheid, denkbeelden etcetera.
Dit houdt voor mij in dat alles wat ik een ander aan zou doen wat zijn of haar vrijheid en/of soevereiniteit ondermijnt, ik daarmee ook mijn eigen vrijheid en/of soevereiniteit ondermijn.
Moreel handelen vanuit vrijheid met het besef wat je handelen niet alleen voor jezelf, maar ook voor het bestaan van de vrijheid waaruit je handelt betekent, is mijns inziens helemaal niet zo ingewikkeld en utopisch, het lucht heel erg op.
Het idee dat mensen daartoe niet in staat zouden zijn houdt het bestaande systeem van denken/geloven in stand, het denken dat er voor anderen gedacht en beslist moet worden omdat “ze” het zelf niet (aan) zouden kunnen.
Wellicht zou het kunnen helpen om erop te vertrouwen dat wanneer iets eenvoudig uit te leggen is, natuurlijk overkomt en de eigenwaarde van een ieder gelijkstelt, het weldegelijk een kans van slagen kan hebben. Net zo goed als er nu mensen bereid zijn om te strijden voor het huige systeem, hun geloof, denkbeeld, whatever, zou dat dan niet net zo goed kunnen gelden voor iets waar iedereen wat aan kan hebben?