Ik hoor je wel, maar ik zie je niet. Je praat en vertelt hoe het zou moeten zijn maar het gaat langs me heen. Als ruis verdwijn je naar de achtergrond wanneer je meningen en oordelen een weg zoeken.

Ik zie je wel, maar ik hoor je niet. Je maakt een plaatje compleet dat er zou moeten zijn maar het gaat langs me heen. Je vervaagt en lost op wanneer je je anders voorstelt dan je bent.

Het leven lijkt gekaapt door het brein dat probeert heer en meester te zijn. Maar het is te klein. Veel te klein om werkelijk te zijn.

Het liegt, bedriegt en leeft door uiterlijke schijn. Alles voor het plaatje en wijzend naar anderen om zelf maar niet verantwoordelijk te zijn.

Ik hoor je brein en zie de schijn. Het gaat langs me heen.

Maar wanneer je je hart laat spreken en je spontaniteit geen grenzen kent dan weet ik dat jij er bent. Dan kijk en luister ik graag, vol geïnteresseerd en door jou geïnspireerd.

Zouden we nog kinderen zijn die zorgeloos en spontaan op kunnen gaan in het levensspel of zijn we geworden als die volwassenen? Volwassenen die in al hun rationaliteit denken het geluk te vinden door het er vooral uit te slopen.

O, die ijdelheid, machinale en angstige rationaliteit die verward wordt met wijsheid. Het gaat langs me heen.

Dwars door al het geleuter van je brein zie ik dat kind in je dat graag wil spelen en hoor het zachtjes roepen: mag ik er ook zijn?