Zou een uitwisseling van ervaringen kunnen zijn waarbij ieder zijn of haar eigen ervaring heeft en gelijk of consensus van ondergeschikt belang is. Zolang een discussie echter gevoerd wordt om een gelijk te behalen of consensus af te dwingen wordt het strijd in plaats van leren.
In het geval van strijd is het dan geen wedstrijd maar een doodsstrijd. In een wedstrijd is het duidelijk dat je een tegenstander nodig hebt om je eigen vorderingen te meten aan een ander, de één is beter dan de ander en wint daardoor. Daar voor velen de uitkomst van de wedstrijd belangrijker is dan de wedstrijd zelf, kan er enkel van de uitkomst genoten worden. De tegenstander is verslagen, jippie.
Het leren van elkaar en het testen van de eigen vaardigheden kan je niet alleen vandaar dat een tegenstander de meest waardevolle hulp is bij dat proces. Het dwingt op te letten, te zien en te leren. Medestanders kunnen enkel helpen een tunnelvisie te versterken, pas in de wedstrijd kom je achter de werkelijke waarde. Het respect voor iemand die bereid is om jou en zichzelf te helpen verbeteren gaat vaak ten onder aan de primitieve drang om winst te behalen.
Waar een klein foutje in de strijd tot mogelijk verlies kan leiden, wordt hier veelal de focus op gelegd. Het onuitstaanbare gevoel en besef dat je eigen fout tot een verlies leidt wordt niet als leermoment gezien maar als grote zonde, de wereld stort in. Accepteren dat het de eigen schuld is behoort meestal niet tot de mogelijkheden, de emotie wint het van rationaliteit en al snel wordt een zondebok gezocht.
Interessant wordt het wanneer we eens naar (vecht)sportwedstrijden kijken. In de ring of op de mat wordt met de grootst mogelijke inzet geprobeerd een strijd te winnen en daarbij wordt alles uit de kast gehaald, psychologische beïnvloeding, opwekken van irritaties enzovoorts, het hoort allemaal bij de strijd. Dat de tegenstanders elkaar na de strijd, waarbij ze misschien knock-out zijn gegaan en het lichaam veel te verduren heeft gehad, om de nek vallen toont het onderlinge begrip, respect en dank voor de mogelijkheid van strijd (leerproces en test). Waar onwetende toeschouwers naar huis gaan met een rotgevoel omdat hun strijder verloren heeft, heeft de strijder zelf enkel motivatie opgedaan om het nog beter te doen en hiervan te leren. Voor de strijder is het een deel van een proces, voor de achteloze toeschouwer een enkel moment van glorie of vernedering.
Wat valt er op die manier eigenlijk te winnen? Enkel een kort moment van gelukzaligheid, het moment van victorie. Het gevoel niet verloren te hebben, een egoïstisch zalig moment waarbij de tegenstander de sukkel bleek. Deze vorm van winnen leidt uiteindelijk altijd tot verlies, waar je zelf niet leert en geniet van de wedstrijd zou je rivaal dat wel eens kunnen doen waardoor deze verbetert en uiteindelijk de revanche zal behalen. Zelfs een zeer zwakke tegenstander kan je een hoop inzicht verschaffen door je nogmaals te wijzen op het belang van de eigen basis.
Waar een discussie kan leiden tot het leren van elkaar, begrijpen waarom de één tot een afweging komt die anders is dan die van jou, verwordt het vaak tot strijd. Niet een strijd die vanuit een intentie om te groeien wordt aangegaan maar enkel om te winnen, om een moment van glorie te beleven. De negatieve uitkomst, verlies, wordt als dusdanig pijnlijk ervaren dat dat ten koste van alles voorkomen moet worden. Alles wordt uit de kast gehaald, de angst om te verliezen wordt de emotionele drijfveer in de discussie en staat verlies simpelweg niet toe.
Open-minded personen hebben veelal plaats voor meerdere visies op een gegeven onderwerp, er bestaat een mogelijkheid om in te leven in de gedachten en afwegingen van een ander. Wanneer dat wederzijds is ontstaat vaak een interesse in de beweegredenen van de ander om die eens naast die van jezelf te leggen om de eigen onderbouwing wat bij te stellen en/of scherper te maken. Meerdere visies op de eigen afweging leiden tot een beter onderbouwde eigen visie op bredere basis.
Zodra in een gesprek duidelijk wordt dat er bij de gesprekspartner geen mogelijkheid bestaat om wat ruimte vrij te maken voor de gedachten en afwegingen van jezelf wordt uit frustratie vaak een spiegeltje gepakt. Wtf, ik leef me in in jouw wereld maar je beschouwt mijn wereld als volslagen idioot, weet je wat, ik keer jouw wereld gewoon even om, gewoon omdat ik het kan. Een omkering van hetgeen je gesprekspartner aangeeft is eenvoudig te doen, je neemt zijn of haar logica, keert de premisse om en je hebt net zo’n helder betoog als je gesprekspartner, volledig logisch en kloppend. Door de gesprekspartner wordt het als een aanval op de persoon gezien omdat je zijn of haar logica neemt om het ongelijk aan te tonen. Het zou de gesprekspartner hierdoor duidelijk kunnen worden dat er meerdere visies bestaan, zelfs de volledige inverse, waardoor er misschien naar een nuance gezocht kan worden. Helaas komt het bijna nooit zo ver omdat er reeds een emotionele trigger plaats heeft gevonden die tot het voeren van strijd om te winnen moet leiden.
Een onderkenning dat discussie en het uitwisselen van meningen tot eigen groei kan leiden maar het vaak tot een primitieve emotie-gedreven strijd leidt waarbij er veelal een persoonlijke identificatie met de gepolariseerde stelling plaatsvindt, zou aan de intentie een grote rol van betekenis kunnen geven. Wat wil je uit een discussie halen, een kort ego-momentje van gelukzaligheid of continue groei door van een ander te mogen leren.