Onze uitwisseling van potentieel van de een naar de ander is de stroom van geld, de dualiteit ligt in het volgende: Ons vermogen om arbeid te verrichten is één, kapitaal is de ander.

Door werk te verrichten verkrijgen we kapitaal maar verlagen we ons potentieel om werk te verrichten, door iemand werk voor ons te laten verrichten, hebben we meer tijd om zelf te werken dus meer potentieel maar we moeten hiervoor wel geld uitgeven. In een uitgebalanceerde wereld zou een hele hoop werk verricht worden waarna gerust kan worden wetende dat het geld dat je nu uitgeeft een ander de mogelijkheid geeft te rusten terwijl jij weer aan het werk bent.

Het smeermiddel hiervoor is geld, hoe het gemaakt wordt en waar het vandaan komt is niet van belang, misschien is uit het niets wel het beste.

Door meer geld te vereisen dan er daadwerkeljk gecreëerd word, rente, raakt het systeem uit balans en zal het zichzelf in een steeds versnellende stroom vernietigen. Onvermijdelijk. Terwijl het zijn eigen ondergang tegemoet rent kan het systeem zichzelf nog maar op één manier compenseren, en enkel op één manier: meer werk voor minder geld. Dat dit uiteindelijk tot slavernij aan het systeem zal leiden mag duidelijk zijn.

Het streven naar een duurzame samenleving mag dan vooral gericht zijn op energie etc, systemen kunnen enkel duurzaam zijn wanneer ze in balans zijn, wellicht tijd om eens te gaan kijken naar een duurzaam financieel systeem.