Een altijd werkende destructieve drijfveer voor iedereen. Niets is nodig, er hoeft geen brand, terrorist of tsunami aan het werk te zijn, onzekerheid en de daaruit voortvloeiende angst is voldoende op zichzelf.

En daar wordt dan natuurlijk weer gretig gebruik van gemaakt door soortgenoten die zien dat er mensen zijn die er nog gevoeliger voor zijn dan zijzelf. Een pyramide wordt gevormd, eentje die loopt van de minst onzekeren aan de top tot de meest onzekeren aan de basis.

Iedereen bouwt zijn zekerheden op de onzekerheden van een ander. Nu hebben we altijd al een probleempje gehad met zekerheid, of het nu gaat om het bestaan van een god, de eindigheid van het universum, zekerheid van werk of dat deze schoenen wel passen bij dit jurkje, onzekerheid is er altijd. Zodra we het een ander gaan vragen zoeken we bevestiging en plaatsen onszelf daarmee in een afhankelijke positie.

Onbewust en vele malen vaker dan gedacht geven we iets van onszelf op.

Da’s helemaal geen probleem totdat er wat mensen gebruik gaan maken van dit gedrag, totdat er op de onzekerheden van anderen geteerd gaat worden, sterker nog, de onzekerheid van anderen aangewakkerd wordt óm er op te kunnen teren.

De ultieme parodie van de mens op zichzelf, door te leven op de angst en onzekerheid van anderen, wordt de eigen angst en onzekerheid ingeperkt.

En werkt het? 9-11, Mexicaanse griep, economische crisis, c02 sprookje, BMI-index, BOA’s, Al-database, vingerafdrukken, etc……’t maakt niet uit waar je onzeker van wordt, zolang het er maar van minimaal één is geef je al iets op.

En wat gaan we dan volgens goed Hollands gebruik doen, roepen om oplossingen en eisen dat er wat aan gedaan wordt, leugen of niet is niet meer relevant, er moet iets aan gedaan worden, leiderschap tonen, VOC-mentaliteit en wat dies meer zij.

Natuurlijk leidt dit tot kakelende bestuurders, politici en CEO’s van angstuitbatende corporaties die allemaal wel een oplossing willen implementeren ter meerdere glorie van zichzelf. Een volgend vrijheidsbeperkend middel komt er aan, geheel volgens wens.

Eén zekerheid is er voor alle onzekerheid, de zekerheid dat onzekerheid geëxploiteerd wordt.

Waarom doen we ons dit aan, waarom willen we meegetrokken worden in de hersenspinsels van anderen die geënt zijn op exploitatie van onszelf? Zou het komen door het bombardement van angsten dat ons aangepraat wordt of zit er een dusdanige mate van onzekerheid in onszelf waardoor we geheel automatisch dat pad volgen? Of is ‘niet weten’ an sich zodanig beangstigend dat ieder antwoord een vorm van bevrediging schenkt?

‘t blijft een raar diertje, de mens. Het kan niet zonder de mening of kennis van een ander maar juist dat lijkt nu zijn grootste bedreiging. Een masochistisch wezen dat zichzelf maar niet lijkt te kunnen bevrijden van z’n eigen ondergang, een schorpioen op een schildpad.