Als ik er echt niet onderuit kom vanwege aanhoudend gejengel en zwaar beteuterde gezichtjes bij het woord “nee” loop ik soms met tegenzin binnen bij een Mc Donalds. De blijdschap op de kindergezichtjes is hartverwarmend en het schijnbare genot van E-nummer 1 tot en met 1000 maakt ook de volwassen mens zwak.

Naast de frietjes en meer van dat soort eten biedt dit etablissement ook nog een ontspanningsmogelijkheid voor de kinderen, de ballenbak. Meestal in de hoek van het gebouw een soort van glazen kooi met slechts één ingang die toegang biedt tot een ruimte met een hele hoop ballen, rode, groene en blauwe ballen.

Van de buitenkant een prachtig gezicht om te zien hoe meerdere elkaar onbekende kinderen zich kunnen vermaken in die bak. Er ontstaan spelletjes, virtuele belevingen waar de ballen een grote rol in spelen, vermaak alom. Tot de onvermijdelijke kink in de kabel komt, huilen. Iemand heeft een bal die ook een ander wil hebben, niet één van de honderden andere groene ballen is goed, nee, die ene bal is belangrijk.

Toegesnelde ouders weten uiteindelijk de kemphanen te scheiden en er wordt geprobeerd uit te leggen dat er meer dan voldoende ballen zijn. Ook zijn de ballen er om samen mee te spelen en dat hebberigheid en egoïsme niet kunnen want dat is niet aardig. Zo ga je niet met elkaar om en je moet een ander ook wat gunnen anders krijg je zelf ook niets, samen delen!

Een gevoel van goed ouderschap en wijsheid maakt zich meester van de ouders en ze zijn blij dat ze de kinderen wat extra opvoeding hebben kunnen geven door deze ervaring. Uiteindelijk leren ze het wel en worden ze net zulke eerlijke en delende mensen als zijzelf. Het is tenslotte niet moeilijk, heel eenvoudig zelfs, maar het moet nog even doordringen.

Wat een geluk dat van de zijlijn toch maar mooi te zien is dat kinderen, als ze alleen maar bezig zijn met de wereld in de ballenbak, alles om zich heen vergeten en de meest banale dingen zoals één van de honderden ballen belangrijk genoeg vinden om hun speelkameraadje van een minuut ervoor als vijand te zien. Ondanks het vuur van het spel is er meer buiten de ballenbak dan er in, een blik door het glazen raam naar de buitenkant laat dat zien.

Buiten de ballenbak zijn er frietjes, milkshakes, hamburgers, broertjes, zusjes enzovoorts en zodra de kinderen dan ook weer aan tafel zitten, genietend van alles buiten de ballenbak, is de ballenbak niet meer van belang. Als ze dan zien dat andere kinderen die nog wel in de ballenbak spelen ruziën om één groene bal zien ze dat er nog wel honderd andere groene ballen zijn. Een ervaring om nooit te vergeten.

Helaas, excuses voor het generaliseren, beste volwassen bestuurders en politici, datgene dat u als kind meerdere malen heeft mogen ervaren, doorvoelen en begrijpen vergeet u keer op keer. U speelt nu zelf in een ballenbak en vergeet de wereld om u heen buiten de ballenbak. Samen delen, samen spelen is belangrijker dan een enkele bal, weet u nog? Erger nog, uw kinderlijk gekrijs en geschreeuw in de bak werkt zeer storend en verpest de sfeer in het restaurant.

Er zijn mensen om u heen die graag vertellen dat er een blik van en naar buiten bestaat. Maar zoals het een goed kind betaamt wilt u dat eigenlijk niet weten, de emotie zit te diep. Nog maar even doorhuilen dus en genieten van de illusie van het spel in de eigen ballenbak. Vergeet ook vooral de relativerende woorden aan de kinderen toen ze in de ballenbak speelden en de blik niet op de grotere wereld en het grotere plaatje wilden richten.

De logische boodschap die vol overtuiging aan kinderen uitgedragen wordt wilt u niet horen voor u zelf. Wee de boodschappers, de mensen die uw wereld willen vergroten om strijd te voorkomen.

De ballenbak van Mc Donalds, niet alleen voor kinderen.