Een ernstige psychologische aandoening waar velen aan lijden, niet alleen in onze moderne tijden maar al vele millennia steekt dit fenomeen de kop op. Tijdloos en schijnbaar onuitroeibaar blijft daderisme onze mensheid teisteren. Als ondergeschoven kindje krijgt het bijna nooit de aandacht die het verdient en staat het maar al te vaak in de schaduw van haar grote tegenhanger en aandachtsmagneet.

Nu is daderisme ook niet eenvoudig enkelvoudig te zien en oorzaak en gevolg worden nogal eens omgedraaid waardoor de focus wederom op haar grote tegenhanger wordt gelegd. Hoe kan het toch zijn dat iets waar velen bijna dagelijks onder lijden geen weg vindt naar een openlijke bespreking van zowel symptomen als oorzaak?

Binnen het daderisme spelen verschillen en tegenovergestelde perceptie een grote rol waarmee het eenvoudig als kijkglas op datgeen wat in de samenleving gebeurt gezien kan worden daar deze aspecten ook daar hun weg vinden. Buiten een psychologische aandoening lijkt het derhalve ook nog een ziekte te zijn die de samenleving als geheel en daarmee haar leden pijn doet.

Doordat de symptomen van daderisme maar moeilijk te onderscheiden zijn van haar tegenhanger is het zeer lastig een juiste diagnose te stellen en zullen velen helaas een verkeerd behandelplan voorgeschoteld krijgen, iets dat zeker niet zonder gevolgen blijft en de aandoening slechts versterkt. Zonder ook maar één moment aan algemene kundigheid te willen twijfelen lijkt het er toch op dat slechts zelfdiagnose tot een mogelijke oplossing leidt.

Eén van de methoden om te ontdekken of u wellicht aan een vorm van daderisme lijdt is de keerhetusom methode, deze methode heeft velen een eerste aanzet gegeven om tot de daadwerkelijke diagnose daderisme te komen. Deze methode kan nogal confronterend werken en het wordt daarom aangeraden haar slechts in solitude te beproeven.

Daderisme komt voort uit onbegrepen of niet onderkende onderdelen van interactie en dwingt de patiënt zich een opstelling aan te meten die niet overeenkomt met het eigen wereldbeeld. De patiënt ziet zich geconfronteerd met een slachtoffer, niet zo maar een slachtoffer maar een slachtoffer van het handelen van de patiënt. Althans, dit is datgene dat als stelling geponeerd wordt.

Hier zien we de tegenhanger van het daderisme, het slachtofferschap, de kop op steken. Deze ziekte wordt verderop uitgediept en ligt aan de basis van het daderisme dat zich meester maakt van de patiënt. Deze symbiotische ziekten zijn wijdverbreid maar door de gedwongen enkele focus op het slachtofferschap wordt het daderisme een ondergeschoven kindje dat van de daderist een werkelijk slachtoffer maakt.

Dit resulteert in twee slachtoffers die een interactie beleven waarbij de ander een rol van dader vertolkt. De daderist ziet zich geconfronteerd met een opgedrongen rol als dader en voelt zich hiervan slachtoffer, de kans dat dit in dezelfde interactie te uiten is en begrepen wordt door de gesprekspartner is nihil. De aantasting van het wereldbeeld in combinatie met een onmogelijkheid tot onderlinge rationalisatie sluipt in als een virus dat nog moet gaan woekeren.

De onmogelijkheid van onderlinge rationalisatie wordt veroorzaakt door het initiële slachtofferschap. Dit slachtofferschap dat slechts in de perceptie van het slachtoffer bestaat blijkt vaak weinig meer te zijn dan een onmogelijkheid om zichzelf te zien als gelijkwaardig. Door het leven in hiërarchische structuren is de eigen plaats bepaald en de eigen misère wordt dan al snel veroorzaakt door diegenen die hij of zij boven zich plaatst. Een illusie, maar wel eentje met gevolgen.

Door de onmogelijkheid tot gelijkwaardigheid en de daarmee gepaard gaande eigen verantwoordelijkheid is het slachtoffer een slachtoffer van zichzelf geworden en moet derhalve continu leven binnen een wereld die vijandig lijkt doordat deze wereld verantwoordelijk gehouden wordt voor de beleefde misère. De wereld is voor het slachtoffer een wereld vol daders geworden, het is verworden tot één grote bol beperkingen en verplichtingen die het slachtoffer maar niet tot bloei laten komen.

Het zichzelf slachtoffer voelen creëert een virtueel slachtoffer en virtuele daders. Interactie maakt van het virtuele slachtoffer een daadwerkelijke dader en van de virtuele dader(s) daadwerkelijk slachtoffer(s) leidend aan daderisme.

De gevolgen van daderisme zijn zeer ver strekkend wanneer het niet onderkend en behandeld wordt, het kan mogelijk leiden tot afbraak van empathie, begrip en meer noodzakelijkheden voor een prettig leven en omgang met soortgenoten.

Helaas krijgt virtueel slachtofferschap vanwege de zo herkenbare vorm en beleving bij velen zo veel meer aandacht dat het daderisme een ondergeschoven kindje blijft.