Klein kind zoekt warm bad
Om te landen
Om vertrouwen te vinden
Om eventjes
Als liefdevolle zelf te bestaan
Waardoor die kleine ik
Op eigen benen kan gaan staan

Klein kind zoekt warm bad
Op zoek naar
Liefdevolle genegenheid
Die ik nooit had

Klein kind zoek warm bad
Het is er tijd voor, op mijn pad

Als jongeling was er geen ruimte voor warmte, dit moest, dat mocht niet en overal was wel een reden voor. Als dit, dan dat. In plaats van warmte was er rationaliteit. Goed bedoeld hoor, wisten zij veel. En ik al helemaal niet.

Ik ben al jong het pad van het rationele brein op gedrild. Nou, vooruit dan maar. Als dat de weg moet zijn, dan ga ik die kant wel op. Dat ging goed totdat ik vragen ging stellen waar geen antwoord op kwam. Oké.... in al mijn naïviteit dacht ik dat ik misschien kon helpen het antwoord te vinden.

Nou, na heel veel omzwervingen met, in en door het brein vond ik het antwoord. En de liefde die er nooit kon zijn.

Dat kleine kind in mij fluisterde het altijd al heel zacht: “joehoe, ik ben er ook“ maar kreeg van het rationele brein geen enkele aandacht. Pas aan het einde van het rationele verstand, ver voorbij dat wat we denken te kunnen begrijpen, wanneer het brein echt niet verder kan, geeft het het op. En fluistert de stem van het kleine kind.

Het rationele pad ben ik gegaan, tot het einde en er voorbij. Het was best lief van mijn brein dat ie probeerde er voor mij te zijn, dat ie probeerde met al z’n rationaliteit iets te vinden dat mij gelukkig zou maken. Het antwoord dat niemand wil en wilde horen is dat ons brein dat niet kan.

Nu, zonder die grote overtuigende broer van het verstand, staat dat kleine kind alleen. Nooit echt ontvangen, nooit echt geleefd. Op zoek naar een warm bad. Ver voorbij of zonder verstand want daar ben ik al geweest.

Onwennig sta ik aan het begin van mijn leven, is er ergens een hand? Waar kan ik heen? Ik herken zoveel maar bijna alles wat ik hoor is het geratel van het verstand.