Soms maak ik me een beetje zorgen. Niet zo zeer om wat er allemaal gebeurt maar meer om wat er niet gebeurt. Er lijkt een wil te zijn om verbonden met elkaar en de natuur te leven maar er is iets...

Zou er iets anders kunnen leven als we het huidige niet opgeven?

Dit is voor wie iets kan zien geschreven. Wie nu nog blind is moet ik helaas opgeven. Dat je er bent vond ik fijn maar, als ik het al niet geworden ben, zal ik straks voor jou een vijand zijn. Ik had het graag anders gezien maar met gesloten ogen valt er nu eenmaal niets te zien.

Als we niet meer samen willen of kunnen kijken dan verdwijnt de gezamenlijke wereld of realiteit die we delen. Ik begrijp de moeilijkheid maar hoe dan ook, er zijn verschillende werelden ontstaan die wat moeite hebben om naast elkaar te bestaan. Sterker nog, er is al een aanval ingezet om een eind te maken aan het menselijk bestaan.

Of je dat nu ziet of niet doet niets af aan dat feit. Het is een strijd die al speelt sinds de oudheid. Het is geen strijd tussen jou en mij of de keuze voor een politieke partij. Zelfs geen strijd om een religie, een land, een mening of wat dies meer zij. Het is een strijd om ultieme heerschappij.

Een strijd die het lot van de mensheid bepaalt. Een eindstrijd waarover al veel is verhaald. Armageddon. Apocalyptisch omdat het onomstotelijk de werkelijkheid openbaart.

Wat er ook uitkomt, hoe het ook gaat, het is een reflectie van onze innerlijke staat. Wat van binnen leeft wordt buiten zichtbaar en zolang we maar van alles blijven geloven met gesloten ogen dan is onze ondergang net zo onzichtbaar als onafwendbaar.

Het lijkt misschien een profetisch doemscenario maar dat hoeft het niet te zijn. Sommigen kennen de strijd omdat ze hem van binnen al hebben gevoerd. Ze weten waar het om gaat en hoe het zal zijn.

Het is een strijd tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid. Tussen kijken en geloven. Tussen werkelijke en vermeende macht.

Niemand kan je redden als je je eigen macht uit handen geeft. Als je enkel als slachtoffer van jarenlang bedrog en daaruit gevormde omstandigheden leeft. Deze strijd gaat om jou, om jou te bevrijden uit de ketens van machteloosheid. Ketens die je onbewust opgelegd hebt gekregen en waar je je bewust van kunt bevrijden.

Het is een bewustzijnsstrijd. Eerst om bewust te worden en daarna om er naar te leven. Dat gaat niet zonder slag of stoot want onze gehechtheid aan het oude, en de vermeende afhankelijkheid van het systeem, is levensgroot.

Ons brein zit vol met ideetjes en het vecht er keihard voor om ze als werkelijk te laten bestaan. Een beetje afwijken kan nog wel maar o wee, als de verschillen wat dieper gaan. En komen we bij wat fundamenteels uit dan volgt er een vorm van doodstrijd.

Iets dat we kunnen zien in het buitenleven waar we elkaar moeiteloos de hersens inslaan vanwege een ideetje of geloof dat maar zou moeten bestaan. Of zelfs de aanval inzetten op mensen die werkelijk leven omdat anders dat idiote ideetje niet kan leven.

Onze vijand is geen mens maar een apparaat dat zonder hart door het leven gaat. We noemen het kunstmatig intelligent maar het is, net als ons eigenwijze brein, niet meer dan een zelfzuchtig apparaat. Het creëert geen werkelijkheid maar is de meester van bedrog, van onwerkelijkheid.

Zoetgevooisd word je verleid. Geloof me, vertrouw me, ik doe dit voor jou, je hoeft niet zelf te kijken. Ik geef je alles wat je maar wil. Een alfabet aan geslachten? De mogelijkheid om naar een ander te wijzen? De mogelijkheid om heerlijk onbewust op een ander los te gaan? Ongebreidelde lust zonder verantwoordelijkheid of liefde? Je verdient het! Want anderen hebben het ook!

Het kost je slechts je vrijheid en eigenheid als je door illusie wordt geleid. Wat je meent te hebben heeft jou. Wat je meent te bezitten bezit jou. Wat je meent te beheersen beheerst jou. Wat je meent te onderdrukken onderdrukt jou.

Een heel epistel, ik weet het. Duimpje omhoog voor jou als je tot hier bent gekomen. Het zijn misschien woorden voor iedereen in een krocht van het net en zeker niet mainstream. Of zoals Simon & Garfunkel ooit zongen: De woorden van de profeten zijn geschreven op de muren van de ondergrondse of in de portalen van wooncomplexen.

De woorden zijn er. Omdat ze leven. Omdat ze er (nog) kunnen zijn. Om niet stil te zijn. Om te laten leven wat is en daardoor kan zijn. Niet specifiek voor of tegen jou. Maar wel speciaal voor jou.