ik zie alleen de wet van de natuur.
een mens(of dier) die uit liefde leeft, heeft geen rechten nodig, een mens die uit angst leeft leid aan onzekerheid, en dat zorgt ervoor dat hij zoveel mogelijk zekerheden om zich heen probeert te creëren, zoals rechten, plichten, normen, waarden, gezond verstand enz. systemen dus.
dat alles leidt tot een disharmonie met wat we zijn en dat wat is; de natuur. Al die systemen van nep zekerheid vormen de kooi die ons afsluit van de natuur, onze natuur, chaos in de zin van onvoorspelbaarheid maar toch ultieme harmonie.
Een prachtige quote en zeer treffend, alles wat we zoeken is er al, we vergeten er naar te kijken.
In een boekje, eeuwen geleden geschreven, werd het al verteld:
Het zogenaamde paradijs, opgeofferd aan de wil om morele afwegingen te kunnnen maken – de boom van goed en kwaad.
In plaats van eerst te begrijpen en waarderen in welk paradijs we leven en ieder onderdeel te kennen en op zijn waarde te schatten – het benoemen van de dieren – hebben we ons laten verleiden – door de slang – om ook kennis te nemen van iets waar we nog lang niet aan toe zijn zonder begrip van het voorgaande: kennis van het begrip goed en kwaad – de boom.
“Nu is de mens aan ons gelijk geworden, nu heeft hij kennis van goed en kwaad” en vervloekt zijn we.
Wanneer dit als een metafoor wordt gezien voor ons eigen leven in plaats van een verhaaltje uit het verleden zijn er meer parallellen te trekken dan op het eerste gezicht lijkt. We worden “onschuldig” geboren, en in plaats van op te groeien met respect en ontzag voor de wereld waar we in leven, worden we gevoed met zaken die “goed” of “fout” zijn. Er wordt definitie gegeven aan iets dat in de natuur niet voor komt, namelijk: fout.
De natuur werkt op haar eigen wijze, met of zonder mensen, daar is nog nooit iets fout in geweest anders waren we er als mens niet eens geweest. De arrogantie dat wij als mens dit soort afwegingen tussen goed en kwaad kunnen maken zonder te begrijpen dat het al goed was voordat we er waren leidt tot alle conflict.
Vrede, we zoeken er naar, we dwingen het af met geweld, we vergieten er bloed voor, maar het is er al lang, doe niets en vrede is er.
Rechten, het recht op leven, je leeft dus heb je het recht te leven. Wanneer je de natuur begrijpt en je je eigen recht op leven waardeert, waardeer je ook het recht van een ander om te leven naar haar of zijn goeddunken.
Heb een ander lief zoals je jezelf lief hebt krijgt dan een betekenis.
Zodra er gedacht wordt dat het noodzakelijk is om een ander te vertellen wat goed of fout is, wordt het wellicht tijd eens te realiseren dat deze afweging nog lang niet gemaakt kan worden door mensen die geloven in goed en fout.
Niet dat deze mensen fout zijn, er ontbreekt enkel en alleen wat begrip. Begrijpelijk want we worden opgevoed met dogma en ons educatiesysteem houdt dat netjes in stand.
Helaas “gelooft” de meerderheid van de wereld dat wij als ultieme creatie boven de natuur staan in plaats van er slechts een onderdeel van te zijn. Er wordt geloofd dat we de natuur kunnen beheersen zonder de natuur te begrijpen. De chaos die we aantreffen is slechts chaos voor diegene die niet in staat is de harmonie en balans ervan in te zien, het ontbreekt ons simpelweg aan wat kennis en begrip.
Vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.
Ik kan enkel en alleen hopen dat liefde die mensen voor zichzelf voelen, voor hun eigen bestaan, eens nader beschouwd word. Dank aan de natuur voor alles wat is, ik zelf, mijn vijanden en ieder ander mens/dier etc. Wanneer ik kan begrijpen dat het nuttig is dat ik er ben, dan moet ieder ander bestaan ook nuttig zijn, disrespect jegens een ander zou inhouden dat ik het de natuur kwalijk neem dat een ander bestaat, in dat geval zou mijn eigen bestaan ook in twijfel getrokken moeten worden.
Liefde voor mezelf houdt voor mij dan ook in dat ieder product van de natuur, waaronder ik zelf, een gelijk recht van bestaan heeft, simpelweg omdat het bestaat.
Menselijke regels zijn overbodig, we worden door de natuur van alles voorzien, zelfs van ons eigen leven. Misschien word het tijd om de wetmatigheden van de natuur eens leidend te laten zijn in plaats van zelf regels en wetten te verzinnen.