Nog voor een kind geboren bent drukt er al een last op de jonge vrucht waardoor het al een beetje gekneusd ter wereld komt. Alle ouderlijke liefde is erin gestopt maar het lichaam van de moeder is al uitgewoond door stress, onzekerheid en schuldgevoel. Gelukkig zit het ook vol met hoop, hoop dat het kind wel een fijn bestaan op kan bouwen.

Ouders kijken vooruit, het kind dat ter wereld komt heeft nog geen verleden en kan alleen maar vooruit kijken. Het traject ligt naar voren waarbij er voor de ouders en het kind tot wel twintig hulpverleners tegelijk klaar staan om het gezin en het kind vooruit te helpen. Ook scholing is toekomstgericht, leer als kind de vaardigheden die nodig zijn om een toekomst op te bouwen, een plek in de maatschappij te bemachtigen die beter is dan nu.

Volwassenen hadden er al mee te maken en de kinderen van nu die na de verplichte educatie de wijde wereld gaan ontdekken ook, de staatsschuld. Op geen enkele wijze is het mogelijk je er aan te onttrekken, als burger van een land, welk land ook, heb je deel aan een schuld die in het verleden is aangegaan. Een papieren schuld die over de papieren geboortebewijzen wordt verdeeld. Iedere identificatie met dat papieren geboortebewijs maakt u schuldenaar, een geschenk uit het verleden.

Het collectieve nationalistische gevoel dat bij ons wordt ingeweven, dat solidariteitsgevoel dat ons Nederlander maakt, laat een zeer mooie kant van ons als mensen zien. Graag zijn we bereid om eensgezind, met elkaar en voor elkaar deze schuld op ons te nemen. Het kon niet anders, onze ouders konden er ook niets aan doen en daarom nemen wij deze last wel op ons.

Het geeft ons een gezamenlijke verantwoordelijkheid om het voor onze kinderen beter te doen, om de schuld niet door te schuiven naar de toekomst en onze kinderen. Graag zijn we bereid om ons heden op te offeren voor de toekomst van van onze kinderen. Een gedachte die hoop biedt voor de menselijke diersoort.

Helaas is het die hoop die op misselijkmakende wijze wordt misbruikt. Daar waar de blik naar voren is gericht voor een betere toekomst, maakt het anker uit het verleden deze zo zeer gewenste toekomst onmogelijk. Dit feit is bekend bij de heren politici, economen en wat voor geleerdheid ook maar wordt ons als burger onthouden.

De illusionisten houden de mensheid een worst voor waar het heden voor wordt opgeofferd. De emotionele klank “niet de kinderen” en opofferingsbereidheid voor deze kinderen laat zowel de sterke als de zwakke kant zien. De liefde voor onze kinderen laat ons heel snel een boetekleed aantrekken en verantwoordelijkheid nemen voor hen die na ons komen. De angst voor een mogelijk verwijt in de toekomst wordt handig bespeeld door onze heersers die te pas en te onpas de staatsschuld als middel in de strijd werpen om de burger haar wensen uit te laten voeren.

Wanneer de staatsschuld de prijs is die voor het leven betaald moet worden dan zou ik graag in één keer mijn aflossing plegen. De schuld afkopen. Als ouder zou het mogelijk moeten zijn om het kind zonder schuld de wereld in te laten komen door bij geboorte een prijs te betalen die het kind schuldenvrij maakt voor de rest van zijn leven. Nog voor een kind de leeftijd heeft bereikt dat ie bij kan gaan dragen aan de aflossing van zijn schuld is daar al vele jaren rente bij op gekomen. Iedere budgetdeskundige kan u vertellen dat het beter is om een schuld zo snel mogelijk af te lossen in plaats van nog jaren rente te moeten betalen.

De prijs, eigenlijk een koopje. Op dit moment bedraag de staatsschuld zo’n 330 miljard bij ongeveer 13 miljard rente per jaar, wanneer we dat delen door 16 miljoen nederlanders bedraagt de schuld slechts 20.625 euro per persoon en de rentelast die je daarmee bespaart 812,50 euro per jaar.

Wil je een kind, leg 20.625 euro neer en je maakt het kind vrij van de schuld uit het verleden, betaal het voor je zelf en je geeft jezelf een heden en toekomst.

De prijs van vrijheid is lang niet zo hoog als wordt aangenomen en het is juist die verkeerde aanname die voorgespiegeld en gebruikt wordt om onzaligmakende zaken er door te drukken en ons schuldig te laten voelen.

Zouden we vrij zijn van het schuldgevoel, niet meer bespeeld worden door het o, zo grote gevaar van staatsschuld, dan hadden we geen enkele schroom om te eisen dat er van ons afgedragen geld zaken voor ons worden gedaan.

Helaas wordt nog steeds de illusie geloofd en geleefd.